page0204

202 PLATON.

sunkach, teraz zaś posiada! całe zaufanie i serce Diona ¹). Ten coraz więcej stawał się ponurym, zwłaszcza odkąd mu jedynak, podczas długiej nieobecności jego zepsuty, ze wstydu i żalu życie sobie odebrał ; korzystali czemprędzej i z tego nieszczęścia oszczercy, aby wmawiać w tłum łatwowierny, że Dion nosi się z myślą, aby adoptować syna Dionizowego. Gdy tak strach i niepokój rosły w mieście, a Dion w coraz głębszym pogrążał się smutku, Kallip w same święto Cerery, kiedy miasto tonęło w zabawach, nasłał kilkunastu zaufanych żołnierzy, a ci bez podejrzenia, według zwyczaju, wpuszczeni, Diona zamordowali, Poczem zdrajca, choć kilka dni przedtem wobec żony i siostry Diona, uroczyście na Cererę wierność swą dozgonną zaprzysiągł, obie niewiasty do więzienia wtrącił, a siebie królem ogłosił²).

Smutny koniec tylu nadziei boleśnie wstrząsnął Platonem, tern boleśnićj, że już był wieku podeszłego. Starcom najtrudniej oswoić się z myślą, że pajęczyna marzeń, którą snuli skrzętnie przez wiele lat, potargana na zawsze. A boleść potęgowała się wstydem, żalem i smutkiem. Nikczemna zdrada Kallippa; obraz popełnianych błędów, odsłaniający się teraz w przerażającćj jasności; pamięć towarzyszy poległych, przygniatały zarówno mistrza, jak uczniów. Dwa razy Sycylia w niwecz obróciła dumne Ateńczyków zachcianki; po klęsce Nicyasza miasto, po zgubie Diona portyk Akademii napełnił się płaczem i lamentem. Najgłośniej żałowano dzielnego Eu dem a, który, jak wielu podówczas, dla wojny domowćj porzuciwszy rozkoszne brzegi Cypru, zapisał się, chciwy wiedzy, w poczet uczniów Platona. Związał się tam przyjaźnią serdeczną z młodym Arystotelesem, który, gdy nadeszła wieść o jego zgonie przedwczesnym, pod świeżem wrażeniem bólu, napisał świetny dialog »o duszy.* Choć pomnik przyjaźni zginął, jak zresztą wszystkie inne dialogi wielkiego myśliciela (strata doprawdy nieobliczona!) znamy treść jego z Cycerona³).

Gdy Akademia robiła przygotowania do wyprawy syrakuzań-skiej, posłała w 359 Eu de ma do Macedonii, gdzie jeszcze panował Perdikkas ILI, a ministrem był Eufreusz, także uczeń Pla-

^!) Piat. epist. VII. p. 333 e; Athen Deip. XI. p. 508.

²) Piat. epist. VII. p. 333 e; Plut. Dion 56 et 57; Corn. Nep. vita Dionis 9; Diod. Sicul. XVI. 31.

^s) Cic. de divinat. 1. 25. §. 53.

http://rcin.org.pl