4 (60)

Skorowidz doktrynalny 828

CHARYZMATY, dary nadprzyrodzone, przeznaczone do społecznego pożytku wiernych: bądź jako funkcje, (apostoł, prorok, ewangelista, nauczyciel, upominający, rozdający jałmużnę, zwierzchnik, pełniący uczynki miłosierdzia, posługujący, czyli diakon — zob.), bądź jako sprawności (mądrość, wiedza, wiara, dary: uzdrawiania, czynienia cudów, rozróżniania duchów, języków (= glosolalia), tłumaczenia tychże): Mk 16, 17; Dz 2, 4; 6, 1-6; 8, 17n; 10, 44-47; 11, 15n. 28; 19, 6; 21,    8n; Rz 12, 6-8; 1 Kor 2, 6n;    12, 3-11. 28-30; 13,

1; 14,    1. 3; Ga 3, 5; Ef 4, 11; Kol 1,    9.    28;    1 Tes    5, 19n;

2 Tm 4, 5; 1 P 4, lOn; 1 J 4, 1-3. 6; Ap rozdz. 2 i 3. Do charyzmatów zalicza się także natchnienie pisarzy świętych: 2 Tm 3, 16; 2 P 1, 21.

Duch Święty ożywia całe życie Kościoła jednocząc go i doskonaląc: 1 Kor 3, 10-16; 6, 19; 12, 4. 11. 13; 2 Kor 3, 6-11; 13, 13; Ef 2, 14-22; 4, 3n; Flp 1, 27; 2, 1.

Duch Święty począwszy od chrztu rozwija życie wewnętrzne każdego z wiernych: Rz 8, 23; 15, 16; 1 Kor 6, 11;    2 Kor 1, 22; 3, 18; Ef 1, 13n;    4,    30;    5, 18;    Hbr 6,

4n; 1    P 4, 14; 1 J 3, 9; 4, 13.

Duch Święty mistrzem modlitwy chrześcijanina (tak indywidualnej, jak liturgicznej): J 4, 23n; Rz 8, 15. 26n; 1 Kor 2, lOnn; 12, 3; Ga 4, 6; Ef 2, 18; 5, 18; 6,18; Kol 3, 16; Ap 22, 17.

Duch Święty przygotowuje paruzję: Ap 22, 17.

Duch Święty zasadą zmartwychwstania Chrystusa: Rz

I,    3n; 8, 11; 1 Tm 3, 16; Hbr 9, 14; 1 P 3, 18; wiernych: Rz 8, 9. 11. 19. 21. 23; 1 Kor 15, 45.

DUSZA (gr. psyche)

Występuje w NT w kilku znaczeniach:

synonim życia: Mt 2, 20; 6, 25 par.; 16, 25 par.; J 10,

II.    15. 17n; 13, 37n; Dz 20, 24; 27, 10. 22; Flp 2, 30. konkret żyjący: Ap 16, 3.

synonim osoby: Mt 12, 18 (= Iz 42, 1); Dz 2, 41. 43; Rz 2, 9; 13, 1.

pryncypium życia: Łk 2, 35; J 12, 27; Dz 20, 10; 1 Tes 5, 23; 1 P 4, 19.

nieśmiertelny składnik człowieka: Mt 10, 28; Jk 1, 21; 5, 20; 1 P 1, 9; 2, 11; Ap 6, 9; 20, 4.

DZIEWICTWO

wyższe od małżeństwa, jako pełnia oddania Chrystusowi: Mt 19, lin par.; 1 Kor 7, 25-35. wyraża stosunek Chrystusa do Kościoła: 2 Kor 11, 2; Ef 5, 27; Ap 14, 4.

opiera się na charyzmacie: Mt 19, 12; 1 Kor 7, 7. przystoi Apostołom: 1 Kor 7, 7. 40; 9, 4n. znak eschatologiczny: Mt 22, 30 par. EKSKOMUNIKA

Mt 18, 17; 1 Kor 5, 5; 2 Tes 3, 6. 14; 1 Tm 1, 20; Tt 3, 10; 2 J 10; 3 J 10.

EUCHARYSTIA

jako sakrament jeszcze nie występuje w NT pod tą nazwą (nawiązują do niej: Mt 26, 27 par.), lecz jako „Wieczerza Pańska" (1 Kor 11, 20) i — najprawdopodobniej — „łamanie chłeba" (Łk 24, 35; Dz 2, 42. 46; 20, 7. 11; 1 Kor 10, 16).

Ustanowienie podczas Ostatniej Wieczerzy: Mt 26, 26--29 par.; 1 Kor 11, 23-26; elementy: nowa pascha, nowe przymierze, nieustanna pamiątka.

Rzeczywiste Ciało i Krew Chrystusa: J 6, 48-58;

1    Kor 10, 16; 11, 27.

Ciało wydane i Krew przelana w ofierze za grzechy: Mt 26, 28.

Prawdziwa ofiara: Mt 26, 28 = Wj 24, 8; Iz 53, 12; Jr 31, 31-34; 1 Kor 10, 18-21.

Uobecnienie zbawczej śmierci: 1 Kor 11, 26. Zapowiedź eschatologicznej uczty: Mt 8, lin; 26, 29; Łk 22, 16-18; Ap 3, 20; 19, 9.

Zob. nadto KAPŁAŃSTWO, OFIARA, MĘKA.

EWA

2    Kor 11, 3; 1 Tm 2, 13.

EWANGELIA

(gr. euangelion — dobra nowina). Zob. Słownik. Podstawowe orędzie: Mt 4, 23 par.; obecność Chrystusa i królestwa Bożego: Mt 28, 20; główne zadanie Je-