17 (90)

Skorowidz doktrynalny 854

SUMIENIE (gr. syneidesis)

głos obowiązujący w osądzie czynów: Rz 2, 15; 13, 5;

1    Kor 10, 25. 27. 29; 2 Kor 4, 2; 5, 11; Hbr 10, 2. dobre, czyste: Dz 23, 1; 2 Kor 1, 12; 1 Tm 1, 5. 19; 3, 9;

2    Tm 1, 3; Hbr 13, 18; 1 P 2, 19; 3, 16. 21.

złe, brudne: Mt 15, 11. 19n; Łk 11, 34n; 1 Tm 4, 2; Tt 1, 15.

podlega wpływom — oczyszczeniu i rozwojowi: Rz 12, 2; Ef 4, 23; Hbr 9, 9; 10, 22, przy czym tylko Bóg może je oczyścić: Hbr 9, 14; 1 J 3, 19-21, albo zniekształceniu: Mt 6, 23, a wtedy łudzi grzesznika: Mt 7, 21-24; Ap 3, 17-19.

powinno podlegać Duchowi Świętemu: Dz 7, 51; Rz 8, 4. 14; 9, 1.

wolność sumienia nie jest zupełną swobodą: Rz 14, 15; 15,1; 1 Kor 8, 9-13.

SYN BOŻY zob. JEZUS CHRYSTUS, MESJASZ SZABAT (zob. Słownik)

SZATAN

(zob. Słownik: Beliar)

występuje też pod nazwami: „diabeł“, „demon", „zły lub nieczysty duch", „kusiciel", „przeciwnik", „zły", upadły anioł: Mt 25, 41; 2 P 2, 4; Jud 6; Ap 12, 7. 9. „władca tego świata": J 12, 31; 14, 30; 16, 11; Dz 26, 18; „bóg" jego: 2 Kor 4, 4.

sprawca grzechu i śmierci, przez okłamanie pierwszego człowieka: J 8, 44; Hbr 2, 14; 1 J 3, 8. 10; jego sprawą są opętania: Mt 4, 24 itd. i choroby: Łk 13, 16; 2 Kor 12, 7.

występuje do walki z Jezusem: Mt 4, 1-11 par.; Łk 4, 13; 22, 53; J 13, 2. 27; 14, 30; 1 Kor 2, 8, z której wychodzi pokonany: Łk 10, 18; J 12, 31; 16, 11; Kol 2, 15; Hbr 2, 14; 1 J 3, 8.

działa jednak podstępnie aż do czasu paruzji (zob.): Mt 13, 39; Mk 4, 15; 2 Kor 11, 14; 2 Tes 2, 7; Ap 13, 1-8; 17, 1-18, stąd chrześcijan czeka walka z nim:

Ef 6, 10-17; Ap 12, 17.

ostateczne odrzucenie: Mt 25, 41; Ap 20, 7-10.

Śmierć

(gr. thdnatos)

Pojęcie obejmuje nie tylko śmierć ciała, ale brak łaski i potępienie.

Przyczyną jej szatan i grzech, zwłaszcza Adama: J 8, 44; Hbr 2, 14; Rz 5, 12-15; 6, 23.

Chrystus ją zwyciężył: Rz 6, 8n; 8, 2; 2 Tm 1, 10; Ap 1, 18, a doszczętnie unicestwi podczas paruzji: 1 Kor 15, 26. 54n; Ap 20, 14; 21, 4.

Wierny nie traci przez nią więzi z Chrystusem: Rz 8, 38; 14, 7'; Flp 1, 23, nadając jej wieloraką wartość: Mt 16, 25 par.; J 21, 19; Flp 1, 20n; 2, 17.

ŚWIAT

w NT występuje w kilku znaczeniach:

a)    stworzenie, które Chrystus wyzwala: Rz 8, 20n; 1 P

1, 20.

b)    miłośnicy doczesności, zespół sił wrogich Bogu, kierowany przez szatana: J 1, 10; 15, 18n; 17, 9; Rz 12, 2; Ga 1, 4; Jk 4, 4; 1 J 2, 15-17; 5, 19.

c)    ludzie potrzebujący odkupienia: J 3, 16n.

d)    przemijająca doczesność, miejsce walki z szatanem: Ef 6, 12; Tt 2, 12; Jk 1, 27.

ŚWIATŁOŚĆ

pojęcie naczelne pism Janowych: jest nią Bóg: 1 J 1, 5-7, a Chrystus, jako objawienie Ojca: J 1, 4n. 7nn; 3, 19-21; 8, 12; 9, 5; 12, 35n. 46; chrześcijanin chodzi w niej: Ef 5, 8n. 13; 1 J 2, 8-10; o losie człowieka rozstrzyga jego postawa wobec niej: J 3, 19-21; 9, 39-41.

ŚWIĄTYNIA

jerozolimska: Mt 23, 16-22; Łk 1, 8-22; J 2, 13-22; ma ulec zniszczeniu: Mt 24, 1-3 par.; 26, 61n; 27, 40 par.; traci swe znaczenie: Mt 27, 51 par.; Ap 11, ln. 19. prawdziwą świątynią odtąd będzie Ciało Chrystusa: zarówno fizyczne: J 2, 19-22, jak to, którym jest