50 (168)

oznacza tzw. stałą Rydberga obliczoną przy założeniu, że masa jądra jest nieskończenie wielka, czyli że jądro atomowe jest nieruchome.

Uwzględniając skończoną masę M jądra atomowego można wyprowadzić następujący wzór na stałą Rydberga, której wartość powinna wchodzić do równania (22.4)

R

1

(22.6)

Z równania (22.4) wynika, że wszystkie linie widmowe (częstotliwości) promieniowania emitowanego lub absorbowanego przez dany atom można połączyć w tzw. serie widmowe. Serią widmową nazywamy zbiór linii widmowych opisanych wzorem (22.4) przy ustalonej wartości n^, tj. powstałych podczas przejścia elektronu z wyżej położonych orbit opisanych liczbą kwantową n^= (n^+1),    (n^+2),    ... na orbitę n ^. Widmo emisyjne

atomu wodoru składa się z serii widmowych obdarzonych tradycyjnymi nazwami:

- serii	Lymana	(	^ni^=ł -	n =2.	3 /	4 / . • .	),
- serii	Balmera	(	^ni^=2 .	V^3' V^4' v^5' ^nr^6'	4,	5____	),
- serii	Paschena	(			5,	6____	),
- serii	Bracketta	(	V -		6,	7----	),
- serii	Pfunda	(			7,	8____	) •

Rysunek 22.1 przedstawia schemat poziomów energetycznych oraz możliwych przejść elektronowych dla atomu wodoru. Szczególnie dogodna do badań jest seria Balmera (n.=2) dla atomu wodoru, ponieważ jej trzy najbardziej intensywne linie: H_a (1^=3), Hg (n.=4) oraz    H_y (n^S) leżą w obszarze

widzialnym widma fal elektromagnetycznych.