437 (12)

Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir5W#u 2005 ISBN &>?)!-144? 1-9. Oby WN PWN 2005

W wyniku sytuowania pali. można uzyskiw ać dow olny układ blokowy masywu geobe-tonowego w gruncie. Metoda stosowana jest coraz powszechniej także w Polsce. Wymaga specjalistycznego sprzętu. Najkorzystniejszym zaczynem cementowym jest uzyskany z cementu CEM I do CEM IV normalnie wiążącego klasy > 32,5 w proporcji C/W = I do 1,2. W szczególnych przypadkach (grunt luźny) dodaje się bentonit w ilości do 5% masy cementu dla nadania urobkowi większej zwięzłości.

Wytrzymałość geobetonu zależy przede wszystkim od rodzaju gruntu i jego zawilgocenia. Stąd w praktyce uzyskuje się wytrzymałość w granicach 2 do 25 MPa. (Nazwę „geobe-ton" użyto powyżej po raz pierwszy zamiast stosowanej w literaturze ..Soil-cretc").

20.13. Beton chudy

Tak oznacza się beton zawierający matą ilość cementu (nie więcej niż 180 kgm’). Jest to beton służący do wykonywania podbudowy pod nawierzchnie betonowe, do wyrównywania podłoża gruntowego, na którym ma być posadowiona konstrukcja, lub do wykonywania obudowy stabilizującej przewody układane w wykopach. Wytrzymałość takiego betonu wynosi zwykle 6 do 10 MPa i nie prowadzi się kontroli technicznej jego jakości. Beton chudy wykonuje się z kruszywa otoczakow^rego o ziarnach do 32 mm.

20.14. Beton polimerowo-cementowy

Cechą charakterystyczną betonu jest to, że zawiera oprócz cementu także spoiwo organiczne typu polimerowego.

W zależności od sposobu wprowadzenia spoiwa polimerowego można rozróżnić:

•    beton cementowy impregnowany polimerami (PIC],

•    beton polimerowo-cementowy [PCC],

•    beton polimerowy [PC].

20.14.1. Podstawowe właściwości spoiwa polimerowego

Pod względem fizykochemicznym stosowane substancje są w' momencie wprowadzania ich do betonów cieczami. Są to polimery w stanie niezupełnego utwardzenia lub w postaci zdyspergowanej jako emulsje. Polimery te tworzą w betonie przestrzenną sieć. Stosowane do betonu polimery uzyskują po procesie polimeryzacji wysokie parametry wytrzymałościowe i cechują się wybitną przyczepnością do ziaren kruszywa oraz do ziaren związanego cementu. W zależności od substancji i dodatkowej jej modyfikacji, polimery uzyskują wytrzymałość na ściskanie nawet powyżej 160 MPa, na rozciąganie powyżej 50 MPa, a przyczepność do stali i kruszywa często wyższą niż wytrzymałość na rozciąganie samego spoiwa. Stosowane do betonu polimery są odporne na większość cieczy, które są agresywne w stosunku do cementu, ale nie są odporne na działanie podwyższonych temperatur. Wiele z nich już przy temperaturze 40 do 50°C traci połowę swojej wytrzymałości i staje się spoiwami łatwo odkształcalnymi. Ponadto betony żyw iczne charakteryzują się znacznie większym pełzaniem niż betony cementowe.

Istotną charakterystyczną cechą przedmiotowych spoiw jest to, że praktycznie biorąc wiążą one w temperaturze powyżej 10°C. W zasadzie konieczne jest stosowanie do beto-