Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir5W#u 2005 ISBN &>?)!-144? 1-9. Oby WN PWN 2005
dopóki jego pory nie zostaną wypełnione wodą powyżej 85-90% objętości. Betony, które nie są narażone na stałe działanie wody nie osiągają takiego nasycenia.
Według PNB badanie mrozoodporności polega przede wszystkim na określaniu spadku wytrzymałości na ściskanie pod wpływem zamrażania do -20°C próbki nasyconej wodą. Liczba cykli zależ)' od przeznaczenia betonu. Betony pracujące na wolnym powietrzu, które są narażone na działanie deszczu, nie powinny wykazać po 25 cyklach zamrażania spadku wytrzymałości powyżej 20%. Betony o wytrzymałości powyżej 15 MPa z reguły wykazują tę odporność i dlatego nie wymagają badania. Jeśli betony pracują stale w kontakcie z wodą i mogą podlegać systematycznemu zamrażaniu (np. obudowa obrzeży kanałów i basenów w wykopach ziemnych), to wymaga się odporności na odpowiednio w iększą liczbę cykli i wtedy obowiązuje przeprowadzenie badania dla każdego betonu. W tych przypadkach zachodzi z reguły potrzeba odpowiedniego zmodyfikowania składu i struktury betonu, a beton laki nosi nazwę betonu mrozoodpornego i należy do grupy betonów specjalnych. Ostatnio wprowadzono także badanie mrozoodporności powierzchniowej dla tych betonów, które w konstrukcji będą mogły ulegać nasączaniu wodą tylko do określonej głębokości.
Przewodność cieplna betonu zależy od struktury, porowatości i wilgotności. Określa się ją współczynnikiem przewodności cieplnej A. wyrażanym w kJ/m °C. W przypadku betonów zwykłych, wartości A wynoszą w przybliżeniu 1,05 [J • m/m2 • s • °Cj w warunkach suchych, a l .25 w wilgotnych. W stosunku do innych materiałów budowlanych są to wysokie współczynniki przewodności cieplnej i dlatego beton zwykły nie nadaje się jako materiał samodzielny do wykonywania ścian osłonowych w budynkach mieszkalnych.
Ponieważ porowatość betonu jest na ogól ściśle związana z gęstością objętościową p0 można przyjąć, że przewodność cieplna maleje wraz z obniżeniem się p„. Stąd też. dopiero beton lekki traktowany jest jako materiał o walorach izolacji cieplnej (pkt 22).
Beton w zasadzie jest nieodporny na wiele środowisk o działaniu chemicznym i ulega uszkodzeniom przebywając w ich otoczeniu. Środowiska takie nazywa się agresywnymi w stosunku do betonu, a uszkodzenie nimi nazywa się korozją betonu. Uszkodzeniom ulega przede wszystkim spoiwo cementowe, ale może także ulegać i kruszywo.
Określenie stopnia odporności betonu na czynniki agresywne jest trudne, gdyż wpływ tych czynników zależy nie tylko od właściwości cementu i kruszywa ale w dużym stopniu od szczelności i wytrzymałości betonu, a ponadto w decydującym stopniu od warunków oddziaływania środowiska. Niszczące działanie szybciej przebiega w podwyższonej temperaturze i w wilgotnych warunkach, przy większym stężeniu czynnika wywołującego korozję, w ruchliwym środowisku i przy oddziaływaniu środowiska w podwyższonym ciśnieniu. Dla ułatwienia oceny odporności betonu na korozję chemiczną ustalono skład betonu „modelowego'*, jako granicznego nieodpornego.
Podwyższanie stopnia odporności wymaga udoskonalenia składu w stosunku do betonu modelowego przez:
• obniżanie wskaźnika W/C,
309