5 (1162)

Rys. 8. Widok transceiyera po zdjęciu płyty spodniej. Fot. R. Szalów    Rys. 11. Widok transceiyera od tyłu. Fot. R. Szalów

Rys. 10.

Sposób montażu obudowy transceiyera

dok od góry zmontowanego transceiyera na rysunku 14.

Obwody rezonansowe były wstępnie zestrojone za pomocą GDO, a uzwojenia cewek zabezpieczone przed rozsuwaniem się zwojów przez zalanie wodoodpornym klejem „Hermol".

Sposób wykonania cewek jest podany w tablicy.

Rdzenie toroidalne wykonano z kubków ferrytowych pochodzących z filtrów pośr.cz. po odpowiednim oszlifowaniu. Ponieważ materiał ferrytowy ma duży rozrzut przenikalności, podane w tablicy liczby zwojów cewek należy traktować orientacyjnie; wskazane byłoby dobranie ich posługując się GDO lub miernikiem indukcyjności.

Uruchomienie transceiyera jest uzależnione od dostępu konstruktora do aparatury kontrolno-pomiarowej. Należy rozpocząć je od strony odbiorczej. Zestrojenie całości można dokonać mając do dyspozycji GDO, miernik uniwersalny wraz z sondą w.cz. (np. wykonaną wg rys. 15; oczywiście miernik z tak wykonaną sondą należy wyskalować przez porównanie z woltomierzem fabrycznym) oraz sprawny odbiornik komunikacyjny.

Przede wszystkim należy sprawdzić wzmacniacz m.cz., poziomy napięć oraz częstotliwości VFO i BFO. Poziomy napięć z generatorów na końcówce 14 układów scalonych US1 i US2 nie powinny przekraczać 50 mV. Odpowiednią wartość napięcia należy dobrać stosując odpowiedni