62 63 (18)

Ryt 9. Przypadek zespołu Cushinga; typowe rozmieszczenie tkanki tłuszczowej: a — twarz o wyglądzie pełni księżyca; b — pręgi w ścianie brzucha.

części kończyn i pośladki pozostają chude. Szybkość rozwoju otyłości w zespole Cushinga jest różna. Przybytek masy ciała dochodzący nawet do 10 kilogramów może nastąpić już w dwa tygodnie. W związku z dużą otyłością masa ciała znacznie się zwiększa. W przypadku Pardeego masa ciała 18-letniej dziewczyny dotkniętej zespołem Cushinga wynosiła 149 kg. Ten typ otyłości może występować także w czasie długotrwałego leczenia kortykosteroidami.

W zespole tłuszczowo-płciowym (dystrophia adiposogenitalis, ryc. 10) duże pokłady tkanki tłuszczowej stwierdza się w okolicy brzucha i bioder, tak że powstaje „wczesny fartuch tłuszczowy”, nadto w okolicy sromu, pośladków, ud i sutków, w okolicach nadobojczykowych i podobojczy-kowych, na szyi i powyżej kostek. Otyłość może być tak znaczna, że wywołuje duszność i inne objawy uciskowe.

W zespole Morgagniego-Stewarta-Morela (ryc. 11) tkanka tłuszczowa gromadzi się w okolicy narządów płciowych.

W chorobie Dercuma (otyłość bolesna, adipositas dolorosa) rozłożenie tłuszczu jest nierównomierne, przeważnie na tułowiu i sąsiednich częściach kończyn, przy czym miejsca nagromadzonej tkanki tłuszczowej są bolesne.

Ryc. 10. Przypadek zespołu tłuszczowo-płciowcgo: duży pokład tkanki tłuszczowej na biodrach, w dole brzucha, na wzgórku łonowym, udach i sutkach, stosunkowo cienkie dolne części kończyn, niedorozwój płciowy; a — od przodu, b — z boku.

¹ SKÓRA I TKANKA PODSKÓRNA

Skórę bada się oglądaniem, kojarząc tę metodę z obmacywaniem przy określaniu niektórych cech skóry i tkanki podskórnej. Z reguły bada się skórę na całej jej przestrzeni i przy dostatecznym oświetleniu, najlepiej dziennym, gdyż sztuczne światło utrudnia rozpoznanie żółtaczki.

Badanie skóry i tkanki podskórnej ma za zadanie określić barwę skóry, stwierdzić wysypki, blizny, zmiany odżywienia, owłosienie, krążenie oboczne, żylaki, guzy, temperaturę w różnych okolicach, napięcie i sprężystość, stopień wilgotności, łuszczenie się i obrzęki.

Barwa skóry. Zwykła cielista barwa skóry może w chorobach ulegać zmianie. Skóra jest bardziej zaczerwieniona u osób stale przebywających na otwartym powietrzu, u alkoholików, w czerwienicy, zależnie od zwiększenia w tej chorobie ilości krwi oraz zawartości hemoglobiny i liczby krwinek czerwonych w krwi, w zatruciu tlenkiem węgla, atropiną, w niektórych chorobach zakaźnych

..............

63