64 (73)

JERZY

JULIA

JERZY

JULIA

A my?

A-my?

Złodzieje!

Jerzy!

JERZY

Tak. A to jest wstrętne, Julio, to jest wstrętne! Tb jest nędzarz, nie ma nic ponad tę twoją biedną miłość - i ten ostatni grosz kraść mu?! Nie, to jest troszeczkę za małe dla mnie!

JULIA

Opamiętaj się. Co to znaczy?! Jerzy!

JERZY

Julio, źle jest. Źle, że o to pytasz. W tej chwili, gdy wszedł, w tej chwili - patrzyłem, czekałem, że lada chwila rzucisz mu pierścionkiem w twarz...

JULIA

zrozumiała

Ach!

JERZY

...że zerrwiesz z nim. Tak honor twój nakazywał, tak postąpiłbym ja.

Ja tutaj nie prawię ci żadnych morałów, ja sam radzę i proszę o zerwanie z tym wszystkim i rzucenie się na arenę żyda, ale z godnością, z podniesioną przyłbicą. Mam odwagę brać to, co uważam za moje, mam siłę do walki o to, ale siły do kłamstwa brak mi. Jeżeli nie dla czego innego, .to choćby dlatego, aby nie stać w jednej linii z milionem Rolewskich!

JULIA

Ależ, Jura... pozwól...

JERZY

Wepchnęłaś mnie w fałszywe położenie, o którym nie myślałem, w fałszywą sytuację, której można było uniknąć.

JULIA

Ależ, Jura — zastanów się. Przecież... no, przecież ja byłam pod wrażeniem tego wszystkiego, co przedtem. I wobec ciebie rzucać pierścionkiem — Jerzy... zastanów się...

JERZY

marszczy brwi

To... to... prawda. Tak. O tym nie pomyślałem. I wobec mnie. Wybacz mi to moje uniesienie. Widzisz, ja przerzucam się z nastroju w nastrój szalenie szybko, a zwłaszcza dzisiaj. We mnie dzisiaj huczą wszystkie nerwy. Nie miałem racji. Przebacz mi.

JULIA usuwa ręce

Ty nie kochasz mnie.

JERZY

Jula — pfe! Tak nie powinna mówić wolna kobieta. Tb, czy ja cię kocham lub nie — czy ty mnie kochasz lub nie — to bardzo obojętne.

Bądź pewna, tej panny Chomińskiej, tej - powiedzmy — byłej narzeczonej jakiegoś tam Polewskiego — nie kocham. Ta dla mnie nie istnieje. Ja chcę uratować w tobie człowieka-kobietę! Chcę, abyś żyła sama dla siebie i przede wszystkim dla siebie. O mnie mniejsza na razie. Rozumiesz mnie.

JULIA

Tak.

JERZY

Kiedyś — później. My razem, to mogłaby być olimpijska muzyka, to przepajanie się wzajemne akordów myśli i uczuć!

O, to będą hejnały grające wśród obszarów podniebnych, to wielki koncert srebrzystych dzwonów, ekstaza