pannaJulia039

170 AUGUST STIUNDBERG

170 AUGUST STIUNDBERG

JEAN

I czar pryska!

PANNA JULIA

Tak, to były jakieś czary tej nocy! — Ale, Jean! Posłuchaj! Jedź zc mną, mam już na to pieniądze!

JEAN z wahaniem

Dużo?

PANNA JULIA

Wystarczy na początek! Jedź ze mną, bo sama jechać nie mogę. Pomyśl, świąteczny dzień w dusznym pociągu, wtłoczona w gęsty tłum, który będzie się na mnie gapić. Będę musiała wyczekiwać na stacjach, gdy chciałabym lecieć jak na skrzydłach! Nie, nie mogę, nie mogę. Wspomnienia z dzieciństwa, z umajonego na święto kościoła, brzezina i bez, obiad przy pięknie nakrytym stole, krewni, przyjaciele, popołudnie w parku, tańce, muzyka, kwiaty i zabawy! O! ucieka się, ucieka, ale wspomnienia towarzyszą człowiekowi w wagonie bagażowym. Wspomnienia, żal i -wyrzuty sumienia!

JEAN

Pojadę z panią — ale jedźmy zaraz, natychmiast, zanim będzie za późno. W tej chwili!

PANNA JULIA A więc proszę się ubrać.

Bierze klatkę JEAN

Ale bez bagażu! Bo nas nakryją!

PANNA JULIA Weźmiemy tylko to, co do przedziału.

<?

JEAN

chwyta kapelusz

Ale co pani tutaj ma? Go to takiego?

i    PANNA JULIA

To tylko mój czyżyk! Nie chcę go tu zostawić!

j    JEAN

Co takiego? M;amy jechać z tą klatką? Gzy pani oszalała? Proszę to zaraz postawić!

j    PANNA JULIA

To jedyna rzecz, którą chcę zabrać z sobą z domu. Jedyne żywe stworzenie, które'"Tubię/oćlkąd”Diana'mnie zdradziła! Proszę nic być takim okrutnym! Pozwól mi to zabrać z sobą!

JEAN

Proszę puścić te klatkę, mówię! I niech pani nie mówi tak głośno — Krystyna nas słyszy!

PANNA JULIA

Nie, nie oddam mego ptaszka w obce ręce! To już lepiej go zabić!

JEAN

Proszę mi go dać! Zaraz mu skręcę kark!

PANNA JULIA

Tylko, żeby nic cierpiał! Nie... nie, ja nic mogę!

i

i    ...    JEAN

Dobrze, dobrze! Ale ja mogę!

i

■i"..    PANNA JULIA

.    wyjmuje ptaszka z klatki i całuje go

0, moja mała ptaszyno, a więc trzeba, żebyś umarła i rozstała gię z twoją panią!