pannaJulia040

170 AUGUST STIUNDBERG

170 AUGUST STIUNDBERG

JEAN

I czar pryska!

PANNA JULIA

Tak, !:o były jakieś czary tej nocy! — Ale, Jean! Posłuchaj! Jedź ze mną, mam już na to pieniądze!

JEAN

z. wahaniem

Dużo?

PANNA JULIA

Wystarczy na początek! Jedź ze mną, bo sama jechać nic mogę. Pomyśl, świąteczny dzień w dusznym pociągu, wtłoczona w gęsty tłum, który będzie się na mnie gapić. Będę musiała wyczekiwać na stacjach, gdy chciałabym lecieć jak na skrzydłach! Nie, nie mogę, nie mogę. Wspomnienia z dzieciństwa, z umajonego na święto kościoła, brzezina i bez, obiad przy pięknie nakrytym stole, krewni, przyjaciele, popołudnie w parku, tańce, muzyka, kwiaty i zabawy! O! ucieka się, ucieka, ale wspomnienia towarzyszą człowiekowi w wagonie bagażowym. Wspomnienia, żal i wyrzuty sumienia!

JEAN

Pojadę z panią — ale jedźmy zaraz, natychmiast, zanim będzie za późno. W tej chwili!

PANNA JULIA A więc proszę się ubrać.

Bierze klatkę JEAN

Ale bez bagażu! Bo nas nakryją!

PANNA JULIA Weźmiemy tylko to, co do przedziału.

JEAN

chwyta kapelusz

Ale co pani tutaj ma? Go to takiego?

PANNA JULIA

To tylko mój czyżyk! Nie chcę go tu zostawić!

i    j^ean

Co takiego? Marny jechać z tą klatką? Gzy pani oszalała? Proszę to zaraz postawić!

j    PANNA JULIA

To jedyna rzecz, którą chcę zabrać z sobą z domu. Jedyne żywe stworzenie, któreTubięV"óclkąd"Diana mnic zdradziła! Proszę nie być takim okrutnym! Pozwól mi to zabrać z sobą!

JEAN

Proszę puścić tę klatkę, mówię! I niech pani nie mówi tak głośno — Krystyna nas słyszy!

PANNA JULIA

Nie, nie oddam mego ptaszka w obce ręce! To już lepiej go zabić!

JEAN

Proszę mi go dać! Zaraz mu skręcę kark!

PANNA JULIA

Tylko, żeby nic cierpiał! Nie... nie, ja nic mogę!

i '

i    ,    JEAN

Dobrze, dobrze! Ale ja mogę!

ii i

lii¹'¹'

PANNA JULIA

.    wyjmuje ptaszka z klatki i całuje go

' I ‘    •

O, moja mała ptaszyno, a więc trzeba, żebyś umarła i rozstała się z twoją panią!