68 (64)

PODLIPSKA

Julia - słyszysz?

JERZY

parskając oburzeniem

Jakim prawem? Jako przyjaciel panny Julii. He. he. Mnie Serba ni swat, ni brat i zupełnie mnie nie zajmuje jego stosunek do pani, a pani do jakiegoś tam Góreckiego, czy coś podobnego.

PODLIPSKA

Cha, cha. Zaczyna być komiczne. Powtórnie pana pytam, jakim prawem pan odważasz się w ten sposób do mnie mówić?

JERZY

Tym samym prawem, o jakie opierąjąc się wyrażam moje najgłębsze politowanie dla tego rodzaju kobiet, do jakie* go pani należy. Tak.

PODLIPSKA

Jula. Urn pan policzkuje mnie.

JERZY

A więc tak. Stało się. Nazwała to pani policzkiem - i ja tego inaczej nie nazwę.

A teraz, panno Julio, po tym, co tutaj zaszło, „nieste* ty" czy *na szczęście” - wszystko mi jedno - jedno z nas dwojga ten pokój opuścić musi. Ja, albo ta... panna Pod-lipska.

Boreński i Podlipska z oczekiwaniem patrzą na Julii. Julia stoi bez ruchu, bez myśli

JERZY

wargi ściął, głowa do góry. Spokojnie Zrozumiałem.

Ukłon, Odchodzi. W drzwiach Szkoda was, panno Julio!

Smutnie skinął głową, odszedł.

Julia wybuch łez. Pada przy fotelu na kolana.

Podlipska wyjmuje chusteczką. Hbrgi i powieki drżą, Chusteczkę szarpie w zębach. Cofa się, zatrzymuje; cicho wychodzi

JULIA

wstała, rozgląda się, kilka kroków, stoi

Jerzy. Jura. Stasiu.

Kilka kroków

Jurek. Stasiu-Jura!!!

Biegnie, staje, zatacza się

Nie zostawiajcie mnie samej!!

Zachwiała się - szuka oparcia o ścianę. Głowa opada na piersi, 7hk stoi rozkrzyiowana,

W pokoju jest ciemno

ROLBWSKI wraca. Szuka Julii

Julciu... jestem...

Koniec Sieci

137