57 (99)

ROLEWSKI

A-u!

JULIA

IV pozwolisz mi malować?!

ROLEWSKI

A dlaczegóż by nie?

JULIA

Oleś!!!

ROLEWSKI

I co tu mówić „pozwolisz”. Tb jest pytanie! A maluj, maluj. Wszystko - dla mnie tylko honor. Wystawa - obrazy. Na biletach: „Julia Chomińska-Rolewska". „Julia Cho-mińska” pauza „Rolewska”.

Rozmarzony

Jeszcze sześć tygodni. A potem, Julciu, a potem!

Chwyta jej ręce, okrywo pocałunkami

JULIA

po chwili odrywa ręce, aa boku Dzisiaj jest dziwny dzień. Tak wszystko drży - drrży 4 drrrga!

Julia, Rolewski, Józio, Fredzio, potem Jerzy Boreński i Rolewski patrzy w Julię, jak w oślepiający blask JULIA

w śmiech. Śmiech, w którym zmysłowość, sarkazm, potem nuta swobodnie swy wolna

Oleś, Oleś... Cha, cha, cha. Malutki Oleś... Na włóczce.. Będziesz mi pozował, cały akt. Rozumiesz?

ROLEWSKI

Pozował? Do portretu? A codziennie, od rana do nocy! Ja nawet ci powiem, że mnie było bardzo przykro. Malowałaś tego i owego, a mnie nawet nie spytałaś się, czy ja chciałbym też.

JULIA

mierząc go oczyma I będziesz pozował... cały akt?

Jak to „akta”?

JULIA

zniecierpliwiona

No tak - cały, od góry do dołu.

Nagle chwyta go za łokieć, zsuwa rękaw w tył Zdjąć to... wyrzucić...

Szarpie

ROLEWSKI

Co?

JULIA

Mankiet. Prędzej.

Drżącymi palcami rozpina zapinki mankietu, nawago na ziemię. Rolewski gapi się zdziwiony Julia zsuwają? rękaw koszuli i surduta powyżej łokcia Odsunąć to, proszę zgiąć w pięść.

Rolewski zgina palce w pięść Ramię sprostować.

Odsuwa się, patrzy

Jak spiż!

ROLEWSKI

dumny

Ho, ho!

JULIA

Jak kute.

Zbliża się lekko jak kocica dzika, gładzi nagie ramię Rolew-skiego; nagle skurczyła wszystkie palce

ROLEWSKI Opuścił rękę 115