83 (1)

l4ttt A MlSPÓM

5 Sicuwififdnianit odcnić innych

Pamiętamy również uczucie irytacji, jakie odczuwamy, gdy roaaeówca we pod uwagę naszych odczuć związanych z zaistniałymi problemami. Mozę to hyc oes, który nie daje dojść do głosu. Wystarczy przypomnieć sobie następującą rozmowę.

fećfc Jtnowu się pani spóźniła*. k¹ h&dwUdtu: „Detekl mi autobus".

S«t: „In mm jakaś nic ucieka".

Podwładna: „2 mojego osiedla autobusy jeżdżą bardzo rzadko”.

Sitel: .Nie ciekawi mnie Pani tłumaczenie, jeżeli jeszcze raz się Pani spóźni, potracę Paru z pensji’.

Zazwyczaj reakcją na tego typu „rozmowę” jest odczucie wściekłości, a podwładna wcale nie czuje się zobowiązana do punktualności. Dlatego znacznie lepiej jest ustalić prawdziwą przyczynę zaniedbania. Czasem zaś wystarczy ukazanie, że rozmówca też boryka się z podobnym problemem. Jedna z moich studentek wyznała, że zawsze spóźniała się na ranne zajęcia tłumacząc się właśnie „uciekającym autobusem”. Pewnego razu jednak wykładowca spokojnie odpowiedział: „Ja także dojeżdżam tym autobusem". Poczuła się wówczas tak zawstydzona, że od tego czasu nigdy nie spóźniła się na zajęcia tego wykładowcy.

6. Pomniejszanie problemu

Podobny charakter i równą skuteczność ma pomniejszanie zaistniałych problemów. Zazwyczaj robimy to w dobrej wierze, pragnąc przekonać skarżącego się nieszczęśnika, że jego strata nie jest aż tak wielka, by popadać w skrajną rozpacz. Odzwierciedlają to typowe reakcje rodziców dziecka, które plącze z powodu straty ulubionego zwierzątka, na przykład chomika lub rybki:

Dziecko stwierdza z płaczem: „Mój Gucio umarł".

Na to rodzic mówi: „Nie przejmuj się kochanie”.

Oczywiście dziecko płacze dalej.

Wówczas rodzic próbuje go uspokoić mówiąc: „Nie płacz, to tylko rybka”.

W reakcji na te słowa dziecko zaczyna jeszcze głośniej płakać. Rodzic stwierdza więc: „Przestań. Kupię ci nową rybkę”.

Dziecko krzyczy: „Nie chcę innej!”

Wówczas zdenerwowany rodzic stwierdza: „Jesteś naprawdę okropna". A gdy i to nie pomaga przechodzi do wymierzenia kary cielesnej.

^bratem przykład z rybką z jeszcze jednego powodu. Otóż „troskliwi” rodzice rzeczywiście często kupują swym pociechom nowe „zabawki”, gdy te padają z braku odpowiednich warunków hodowli. Właściciel sklepu zoologicznego opowiadał mi z przerażeniem o jakże częstych wizytach pewnej rodziny, mających na celu zakup nowej rybki, którą umieszczano w plastikowej torbie. Gdy sprzedawca zaproponował kupno akwarium mamusia odpowiedziała: „Po co, najwyżej kupi się nową rybę”. Tego typu postawy mają bardzo poważne następstwa, gdyż wyrabiają u młodych ludzi lekceważący stosunek wobec cudzego życia. Wszak i człowieka także można łatwo wymienić.