87 (136)

kasia: Małgosiu, to trudne, wiem, ale nie odpowiadaj, tylko zostań z tym pytaniem, niech ono zapadnie głęboko. A jeszcze ciebie, Kingo, zapytam: czy masz jakieś przemyślenia na ten temat? Bo w tymi, co mówisz, pobrzmiewa jakaś twoja hipoteza.

kinga: Mam pewną hipotezę: wydaje mi się, że to

nie jest szczere. Właśnie. A przynajmniej nie wszystko.

kasia: Też myślę, że nie wszystko, ale częściowo na pewno jest to szczere. I chodzi o to, żebyście mnie chronili, nie dotykali, nie ruszali i mówili mi to samo. W dodatku to dość skuteczny sposób. Działa. Małgosiu, co się stało z twoim płaczem, który był przed chwilą?

Małgosia: Poradziłam sobie.

kasia: No brawo, brawo, świetnie sobie radzisz z tym, żeby broń Boże nie zostać za długo, o pięć minut za długo z bólem, z prawdą.

Małgosia: Ja odpowiadam na pytanie.

kasia: Brawo, grzeczna dziewczynka musi odpowiedzieć.

Małgosia: Tak, grzeczna. Bo ja nie wierzę, że ktoś mnie może inaczej postrzegać. Ze tak naprawdę jestem fajna, dobra i coś umiem zrobić.

87 DZIEŃ DRUGI