95

mienił się w reklamowy billboard przy drodze. Uśmiechała się na nim panna z zębami. Pod spodem widniał napis:

Ja ci kocham!

Rozwaliłem billboard kilkoma wystrzałami.

Szary stał się mną. Nigdy nie widziałem siebie w trzech wymiarach. Przestraszyłem się. Byłem zadziwiająco niepodobny do siebie z wyobrażenia, jakie o sobie miałem. Nie wiedziałem, w co celować. Przypominało to samobójstwo. Niedobrze. Wystrzeliłem trzy razy z rzędu.

Szary zmarł jako jakiś dziwny staruszek.

Szary-szary

Choć oko wykol.

Śmierć

Osiągnąwszy wysoki poziom duchowości. Szary radośnie oczekiwał dnia śmierci. Niekiedy niecierpliwie zacierał zimne ręce i podpuszczał:

-    Czego ociągasz się, kostucho?

Pogodnie popijając piwko. Szary siedział przy zawczasu przygotowanej dębowej trumnie, wykonanej własnoręcznie. Był mistrzem w stolarce. Już dawno zaznaczył wybrane miejsce ciężkim kamieniem przy ścianie cerkiewnej.

-    Opuściwszy ciało, dusza rozbłyśnie jak słońce - mówił z zachwytem Szary. - Ze zdziwieniem będzie spozierała na swą smrodliwą ciemnicę.

Szary określał śmierć jako wzniesienie się ponad płaczli-wość i chorobliwe tułactwo do niebiańskiej ojczyzny.

-    Tam się spotkamy - powiedział Szary i wskazał ręką niebo. - Tam jest lepiej, lepiej, lepiej!

-    Czy to znaczy, że Rosjanin nie boi się śmierci?

-    Śmierć grzesznika jest okrutna - zauważył.

Szary nie oglądał się już na ziemię. Związki rodzinne dla niego nic istniały. Był wśród tych mieszkańców nieba, dla których wszystko, co ziemskie, jest jednako drogie, bez stronniczości, o tyle, o ile potrzebna jest ich pomoc, lecz bez uzależniania od siebie. Jeden z oficerów, będąc u Szarego, zapytał, czy ma przekazać jakieś polecenie jego syberyjskim krewnym. W odpowiedzi Szary wskazał oficerowi ikony i patrząc na nie, z uśmiechem pełnym miłości powiedział:

-    Oto moi krewni. A dla ziemskich krewnych jestem żywym trupem.

Jego życie było codzienną walką z wrogiem zbawienia. By pokonać wroga. Szary musiał trudzić się niezmiernie. Post był na tyle ścisły, że przez trzy lata na pustyni żywił się jedynie wywarem z gorzkich ziół. Modlitwy przez tysiące dni i nocy na kamieniach były bronią, dzięki której odnosił zwycięstwa, jednak ta broń pozostawiła na Szarym chorobliwy ślad. Nie przez przypadek któregoś wieczora wyrwało mu się, że z wrogiem walczy jak z Iwami. Szary poskramiał siebie, nie widząc możliwości życia bez zewnętrznych mąk.

-    Po jakie licho dźwigasz ciężki plecak, wypchany piaskiem i kamieniami?

-    Dręczę siebie dręczącego.

I wystarczy

Słowo-wytrych rosyjskiego życia. Całe życie jest męką. Fizyczną, estetyczną, stylistyczną, każdą.

Nekrolog

Ostatnio nasze nekrologi stają się coraz bardziej optymistyczne. To samo w przemówieniach na stypach. Sprawia to wrażenie, że o ile w czasach radzieckich chowano nieboszczyka z powagą i na długo, to teraz neoficka wiara w pozagrobowe spotkanie z nim i przekonanie o szczęśliwym zakończeniu Sądu Ostatecznego mają usunąć szok spowodowany śmiercią i nieznośny smutek rozstania.

191