9 (1012)

-    W mojej nogawce) wrzasnął. - W mojej nogawce!

Pr*** kilka sekund Sam stal jak sparaliżowany, Pr*c_ź

kilka sekund, ale później, we wspomnieniach, czas ię_n będzie mu się wydawał długi. Zbyt długi.

Skoczył naprzód i pognał w stronę E.Z. Bdiłio podciął go i powalił na ziemię.

-- Co ty wyprawiasz! - zawołał Sam, usiłując się uwolnić,

-    Siary, popatrz. Popatrz! - szepnął kolega.

Twarz Sama znajdowała się ledwie o pól metra od pierwszego rzędu kapusty. Ziemia żyła. Dżdżow nice. Dżdżownice wielkości zaskroncow wypełzały / ziemi. Setki. Może tysiące. W szystkie kierowały się w stronę E.Z., który znowu krzyknął, a w jego glosie słychać było boi i przerażenie.

Sam wstał, ale nie zbliżył się do krawędzi pola. Dżdżownice nie przedostawały się przez granicę z pierwszej zaoranej skiby. Zupełnie jakby stała tam jakaś ściana, której nie mogły sforsować.

E.Z. ruszył chwiejnym krokiem w stronę Sama, jak porażony prądem, trzęsąc się i zataczając, niby oszalała marionetka, której obcięto połowę sznurków.

Sam zobaczył nagłe, jak dżdżownice wyskakują ze skóry na gardle chłopaka.

A potem jeszcze jedna wyłoniła się ze szczęki, w okolicy ucha.

E.Z. już nie krzyczał. Osunął się bezwładnie na ziemię i usiadł po turecku.

-    Pomóż mi... - szepnął. - Sam...

Wbił w niego spojrzenie - błagalne, gasnące. A potem już rylko tępo patrzył.

Teraz wokół rozbrzmiewały jedynie dźwięki wydawane przez dżdżownice. Setki otworów gębowych zdawało się wydawać ten sam odgłos, niby jedna wielka, ralaszcząca paszcza.

Następny osobnik wypełzł z ust

Sam uniósł ręce, otwierając dłonie.

~ Sam, nie! - krzyknął Albert. I ciszej dodał:    On już

nie żyje. On już nie żyje.

Albert ma rację, stary. Nie rób tego., nie pal ich* trzymają się tego pola, nic dawaj im powodu, żeby nas goniły H wysyczał Edilio. Jego silne dłonie wciąż wpijały ||| w ramiona Sama, jakby chłopak stara! się go powstrzymać.

- I nic dotykaj go zaiktił lidilio. • Pidórum*, Boże, wybacz mi, nie dotykaj go.

Czarne dżdżownice kłębiły się na cułym ciele Ii./., niczym mrówki, które obla/.ły zdechłego chrząszcza.

Zdawało się, że minęło bardzo wiele czasu, zanim robale odpełzly i schowały się z powrotem pod ziemią.

W tym, co pozostało, nie dało się już rozpoznać istoty ludzkiej.

-    Tu jest lina - powiedział Albert, wysiadając wreszcie z jeepa. Próbował zrobić lasso, ale ręce za bardzo tnu się trzęsły. Podał linę Ediłiowi, który skręcił pętlę i po sześciu nieudanych próbach zdołał wreszcie pochwycić to, co zostało z prawej stopy K.Z. Razem ściągnęli szczątki z pola.

Wypełzła z nich pojedyncza spóźniona dżdżownica, która od razu ruszyła z powrotem w stronę kapusty. Sam złapał kamień wielkości piłki bejsboiowej i rzucił nim w oddalające się stworzenie. Przestało się poruszać.

-    Wrócę z łopatą - odezwał się Ediiio. - Nie możemy zabrać go do domu, ma dwóch młodszych braci. Nie powinni go oglądać w takim stanie. Pochowamy go tutaj. Jeśli one się rozlezą... - zaczął.

-    Jeśli się rozlezą na inne poła, będziemy głodować - oświadczył Albert.

Sam z trudem powstrzymywał wymioty. Po E.Z. pozostały głównie nie do końca objedzone kości. Sam widział

19