B C strD E (2)

IM

TURKUĆ PODJADEK

Opis uszkodzeń. Turkuć uszkadza podziemne części tytoniu zarówno w inspektach, jak i w polu. Młode rośliny są pożerane w całości lub wciągane do chodników. Starsze rośliny są podgryzane pod ziemią, wskutek czego więdną i przewracają się.

Opis szkodnika. Turkuć podjadek (Gryllotalpa gryllotalpa L.) jeot to ciemnobrązowy owad, długości 35—50 mm. Przednie jego nogi są przystosowane do kopania. Owad dorosły ma dobrze rozwinięte skrzydła. Turkuć większą część życia spędza w ziemi, gdzie ryje długie chodniki, tylko w nocy po deszczu wychodzi na powierzchnię, pozostawiając charakterystyczne otwory. Gniazdo buduje w ziemi w postaci kulistego zagłębienia, do którego prowadzi spiralny chodnik. Samica składa około 300 jaj barwy żółtej, z których wylęgają się larwy. Po kilku dniach larwy przypominają już wyglądem owady dorosłe, są jednak od nich mniejsze i nie mają skrzydeł. Turkucie występują głównie w glebach próchnicznych, ciepłych i żyznych. Żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym. Zimują w chodnikach położonych głęboko w ziemi albo w kupach nawozu i kompostu.

Znaczenie gospodarcze. Szkody wyrządzane przez turkucie na plantacjach tytoniu znajdujących się na glebach próchnicznych, madach, lessach próchnicznych i szczerkach są duże. Największe uszkodzenia powodują w maju, czerwcu i lipcu, kiedy łodygi tytoniu są jeszcze słabo zdrewniałe. Po deszczach szkody zwiększają się, w okresie suszy są mniejsze. Na niektórych plantacjach szkodnik niszczy do 50% roślin.

Zwalczanie. Na plantacjach tytoniu turkucie zwalcza się głównie sposobami meehaniczno-agrotechnicznymi; przez staranną obróbkę gleby i częste spulchnianie niszczy się gniazda i chodniki szkodnika. W sąsiadujących z plantacją tytoniu uprawach zbożowych wykopuje się i niszczy gniazda, które poznać można po więdnących wokół roślinach. Skuteczne jest wlewanie do chodników wody z mydlinami lub gnojówką, co powoduje wychodzenie turkuci na powierzchnię. Na wytypowanym pod plantację tytoniu polu zakopuje się jesienią (przed nastaniem jesiennych przymrozków) koński nawóz na głębokość 40—50 cm. Turkucie chowają się na zimę w ciepły nawóz, w czasie mrozów rozkopuje się nawóz, a wyrzucone na powierzchnię turkucie giną. Wczesną wiosną można również zakopywać płytko w ziemi zatrute przynęty z ześrutowanej kukurydzy lub otrąb zaprawionych owadziakiem pylistym 2,4 lub Pędraczakiem 2.