badanie8

nia małych zmian prądu anodowego. Stosuje się również dwa szeregowo połączone źródła polaryzacji siatkowej oraz dodatkowe woltomierze, co pozwala odczytywać niewielkie zmiany napięć siatkowych. Pomiar prądów siatki, pracującej przy potencjale dodatnim, odbywa się według tego samego układu co i pomiar prądów siatki ujemnej (rys. 4-6) z tym, że opornik tłumiący R, jest zwarty.

4.4. POMIAR SKŁADOWEJ JONOWEJ PRĄDU SIATKOWEGO

Dokładny pomiar składowej jonowej prądu siatki w lampach elektronowych, tak samo jak i pomiar pozostałych składowych tego prądu, komplikuje się wskutek tego, iż trudno jest oddzielić te składowe od siebie, ponieważ wszystkie mają ten sam kierunek i jednakowy rząd wielkości. Dlatego w praktyce z konieczności musimy stosować przybliżone metody pomiarów.

Rys. 4-8. Układ do pomiaru składowej jonowej prądu siatki

Jedna z tych metod, stosowana do kontroli jakości próżni lub „zagazowania” lamp odbiorczych, przedstawia się w sposób następujący. W normalnych warunkach pracy lampy elektronowej dokonujemy pierwszego pomiaru całkowitego prądu siatki (J„i) według układu podanego na rys. 4-8. Następnie do siatki lampy doprowadzamy napięcie odcięcia, przy którym prąd anodowy w lampie całkowicie ustaje. W tych warunkach dokonujemy drugiego pomiaru całkowitego prądu siatki /*,2. Różnica odczytów tych dwóch wielkości określa się nam wartości prądu jonowego, ponieważ w pierwszym wypadku całkowity prąd był równy /*, i = l,_e -f h, + I_sj, a w drugim — Is-2 = Ise + lt-• Prąd elektronów pierwotnych siatki można pomi-

48