Bauhaus13

wsparta na dwunastu kolumnach. Przewidziane były liczne możliwości prowadzenia akcji teatralnej wśród publiczności. Zasadą nadrzędną było stworzenie jedności sceny i widowni. Projekt Gropiusa odsunął w zapomnienie inne próby rozwiązania przestrzeni teatralnej podejmowane przez architektów związanych z Bauhausem, wspomniany szkic Farkasa Mol-nśra i projekt teatru kulistego Andora Weiningera.

Poszukiwania praktyczne i rozważania teoretyczne koncentrujące się wokół sceny Bauhausu nie były celem samym w sobie, zjawiskiem oderwanym od teatru codziennego. Jako laboratorium, poprzez zdobyte doświadczenia, miał ten ośrodek oddziaływać na zewnątrz i pomóc w przezwyciężaniu dyle-tantyzmu w teatrze. Twórcom z kręgu Bauhausu nie chodziło także o ograniczenie form widowiskowych do teatru tańca, teatru mechanicznego czy teatru efektów plastycznych. Jeżeli taką postać przyjmowały eksperymenty, to powodem był także fakt, że studio sceniczne dysponowało przeważnie tylko studentami-amatorami, a nie wykształconymi aktorami. Schlemmer nigdy jednak nie wykluczał obecności słowa w teatrze i jako możliwość pozostawiał wykorzystanie mowy i poezji „przy zachowaniu zasad ustanowionych dla formy i barwy”. Istota teatru pozostawała dla Schlemmera niezmienna: „Jak dawniej, tak i teraz jest scena światem pozorów, iluzji i metafizyki i bez wątpienia będzie się posługiwała środkami, jakie oferuje jej rozwój techniki w danym czasie. Także aktor czyni obecnie to, co czynił zawsze. Gra, gra z zachowaniem świadomości iluzyjnego charakteru swojej sztuki”⁶⁶.

Oskar Schlemmer