ahomoludens24

formy nie ma żadnej różnicy pomiędzy zabawą a czynnością uświęcony, tjrczynność sakralna odbywa się według tych śaiftych fó'np,'T3ifzał>awa, podobnie tęż-pod względem for-malnyin nie można odróżnić miejsca uświęconego od terenu zabawyr^Mena^stiMgry, zaczarowane koło, świątynia^scena, ekran filmowy saląjądowa — wszystkie one są z uwagi na formę i funkcję terenami zabawy lub gry, czyli jniejscem uświęconym, obszarem wydzielonym, odgraniczonym, sakralnym, na którym obowiązują szczególne, - swoistŁ-prawa, Stanowią, one tymczasowe światy w. obrębie, świat-a^zwyczaj-nego, służąc konaniu zamkniętej w sobie czynności]

W obrębie miejsca zabawy panuje swoisty i bezwarunkowy porządek. Tu dostrzegamy więc jeszcze jedną nową i jeszcze /■ bardziej pozytywną właściwość zabawy. Tworzy ona porzą-v dek, więcej: sama jest ładem. Wnosi w niedoskonały świat / { zawiłość życia ograniczoną w czasie doskonałość. Zabawa / wymaga bezwzględnego ładu. Najdrobniejsze od niego od-) stąpienie psuje zabawę, odbiera jej charakter i czyni ją bez-/ wartościową. Ścisłe to powiązanie z pojęciem ładu jest może powodem tego, że zabawa, jak już uprzednio mimochodem stwierdziliśmy, zdaje się w tak znacznej swojej części przynależeć do dziedziny estetykiTŹabawa, stwierdziliśmy, przejawia pewną skłonność, aby być-piękną^ Czynnik estetyczny jest, być może, identyczny z dążeniem do stworzenia uporządkowanej formy, ożywiającej zabawę we wszelkich jej postaciach. Słowa, którymi możemy nazwać elementy zabawy po większej części przynależą do dziedziny estetyki. Są to słowa, którymi usiłujemy określić również oddziaływanie piękna: napięcie, równowaga, wyważenie, zluzowanie, kontrast, wariacje, związanie i rozwiązanie, rezultat. Zabawa łączy l i dzieli. Przykuwa. Urzeka, czyli: oczarowuje. Pełna jest ' obu najszlachetniejszych właściwości, jakie człowiek potrafi w przedmiotach dostrzec i wyrazić: pełna jest rytmu i harmonii.

Wśród określeń, jakie można zastosować do zabawy, wymieniliśmy również napięcie. Ów element napięcia odgrywa nawet szczególnie ważną wniej rolę. Napięcie oznacza niepewność, jjzansę. Jest ono dążeniem do odprężenia. Gdy istniejeifapięcie, coś powinnojsię „udać^. Element ten występ puje już, gdy niemowlę chwytać zaczyna swymi rączkami, gdy kociak bawi się kłębkiem nici, gdy mała dziewczynka podrzuca i łapie piłkę. Element ów opanowuje gry zręczności i zabawy indywidualne takie, jak układanki, składanie mozaiki, pasjanse i strzelanie do tarczy, w miarę zaś jak zabawa przybiera charakter zawodów, zyskuje coraz większe znaczenie. Szczyt swój osiąga przy grze w kości i w zawodach sportowych. Ów element napięcia daje czynności zabawy i gry, które same w sobie znajdują się poza granicami dobra i zła, pewną zawartość etyczną, napięciu tym wystawione zostają na próbę zdolności gracza:, jego siłą fizyczna, wytrwałość, spryt, odwaga, wytrzymałość, jednocześnie zaś i duchowe jego siły, ponieważ mimo swe. usilne dążenie do wygranej musi trzymać się w obrębie granic dozwolonych przez przepisy danej grr.

Reguły gry

Właściwe zabawie jakości ładu i napięcia doprowadzają nas do rozważań_aa_lemat reguł gry. Każda zabawa i gra ma swoje własne reguły. Określają one to/co powinno obowiązywać w obrębie tymczasowego, wydzielonego przez nią świata. Zasady gry są bezwarunkowo obowiązujące i nie znoszą ładnych wątpliwości. Paul Valery wyraził kiedyś mimochodem myśl o niesłychanej nośności: Wobec reguł zabawy i gry niemożliwy jest jakikolwiek sceptycyzm. Jako że podstawa, która je określa, jest niewzruszona. Z chwilą gdy reguły te zostają przekroczone, świat zabawy rozpada się, koniec wówczas z zabawą czy grą. Gwizdek sędziego rozrywa zaczarowany krąg i przywraca na chwilę znowu „zwykły świat".