bezkręgowce I (18)

Paź żeglarz

Pjfjilio podalirius

Nazwa „żeglarz" pochodzi od sposobu lotu tego motyla - po kilku uderzeniach skrzydeł (o rozpiętości dochodzącej do 75 mm) paź szybuje, wykorzystując powiew wiatru. Jest barwy bladożółtej. z czarnymi. zwężającymi się ku tyłowi paskami na przednich skrzydłach. Należy do naszych najpiękniejszych motyli. Postacie dorosłe latają w maju lub na początku czerwca. W ciepłe i suche lato, w sierpniu, może się pojawić drugie pokolenie. Motyle podczas słonecznych dni wygrzewają się, siadając w miejscach wyżej położonych. Gąsienice -zielone, z charakterystycznymi żółtymi wstęgami i pomarańczowo-czerwonymi plamkami - w razie zagrożenia wysuwają żółte wyrostki na głowie i wydzielają ostry zapach, który odstrasza napastnika. Najchętniej żerują na liściach tarniny. Nie gardzą również liśćmi głogu, gruszy, jarzębiny, jabłoni, wiśni, brzoskwini, moreli i lilaków. Na gałązkach tych drzew i krzewów przepoczwarzają się. Poczwarki żeglarza przybierają barwy zależne od pory roku i zabarwienia liści. Te, które wydadzą letnie pokolenie motyli, są zielone, a zimujące, z których motyle wyjdą na wiosnę, przyjmują ubarwienie brązowe. Jest to ubarwienie ochronne, szczególnie w okresie zimy, gdyż poczwarka przypomina wtedy suchy zwinięty listek.

Paź żeglarz występuje w południowej i środkowej części Polski na terenach pagórkowatych i górskich. Czasami można go spotkać również w sadach i ogrodach. Jest gatunkiem coraz rzadziej spotykanym. Powodem tego jest zmiana naturalnego środowiska życia pazia żeglarza wskutek działalności człowieka. Ogromnym zagrożeniem dla tego motyla są coroczne pożary powodowane bezmyślnym wypalaniem traw na wiosnę oraz coraz rzadsze występowanie tarniny - głównego żywiciela gąsienic pazia. Ze względu na piękno motyl ten jest również często łapany przez kolekcjonerów i handlarzy.

'JsiMto Sm

41