Bez nazwy9 (2)

—    A można wiedzieć z kim?

—    Można — grzecznie odpowiedzią} Marek. — Nasza sąsiadka zaprosiła mnie na vidco. A wiecie. jak lubię oglądać filmy.

—    Kto w naszym domu ma ridec? —zainteresowała się matka.

—    Ona mieszka na trzecim piętrze. Nie triem, jak się nazywa.

Pan K. otworzy! usta. jakby chciał coś powiedzieć, ale zaczerpną! tylko powietrza i nic nie wykrztusił. Pani K. już chciała zaprotestować, ale przypomniała sobie niedawną rozmowę z mężem i choć nie bardzo iej się to wszystko podobało,spytała tylko:

—    To co robimy? Zostawiamy Marka samego na dwa dni, czy w ogóle nie wyjeżdżamy?

—    A wiesz, to wcale nie jest głupi pomysł — ucieszył się pan K. — Chłopak jest pełnoletni, przecież nic mu się nie stanie. A jak zostanie, to przypilnuje mieszkania. Tyle teraz jest włamań!

—    No dobrze, to ja jutro przygotuję coś do jedzenia i zostawię w lodówce — oznajmiła pani K. już pogodzona z sytuacją. „Niech się dzieje, co chce’’ — pomyślała...

Duży ścienny zegar wybijał właśnie godzinę osiemnastą, gdy w mieszkaniu Ewy rozległ się dzwonek. Otworzyła drzwi, nawet nie pytając: , kto tam?” i zobaczyła Marka. Przywitała go niemal z entuzjazmem:

—    Fajnie, że pan przyszedł. Prawdę powiedziawszy, to myślałam, że pan zapomniał...

Marek był zdziwiony:

—    Przecież się umówiliśmy!

„Ale zasadniczy” — pomyślała Ewa, a na głos powiedziała:

—    No, to do roboty! Wybierzmy coś do oglądania!

Kaset było pięć. Marek wybrał „Śmiertelne polowanie” Petera Hunta.

—    Bardzo lubię Bronsona i Marcina — uzasadnił.

—    Gra jeszcze Angie Dickinson. Lubisz ją?

—    Jest mila...

.Śmieszny chłopak” — pomyślała Ewa. — ..Co to zna.

czy „miła kobieta? Co to znaczy dla niego?” Przez cały czas projekcji Marek siedział sztywno w fotelu i Ewa

początkowo bała się, że zdrętwieje mu całe ciało, bo nie

poruszył się ani razu, ale potem wciągnął ją filmowy pościg przez zaśnieżone góry Alaski i przestała na niego zwracać uwagę. Kiedy film się skończył zaprosiła go do

wspólnego zjedzenia kolacji.

—    Nie chciałbym pani przeszkadzać...

—    Wiesz, mówmy sobie po tanieniu. Nie jestem stara...

—    Spróbuję, chociaż nie znam takich kobiet jak pani.

—    To znaczy jakich? — zaciekawiła się Ewa.

—    Bezpośrednich — odpowiedział bez zdziwienia.

Jedli przygotowaną przez Ewę na prędce kolację i

rozmawiali. Marek zaimponował Ewie wiedzą z różnych dziedzin i szerokimi zainteresowaniami. Kiedy się rozluźnił, był naprawę ujmującym młodzieńcem. I ona nie znała chłopców tego rodzaju. A kiedy się żegnali i spytała, czy wpadnie jutro, odpowiedział bez specjalnego'zachęcania, że z przyjemnością. Jest sam w domu, bo rodzice wyjechali na wieś i wrócą dopiero w niedzielę wieczorem. W soboty zaś nie chodzi do szkoły i może przyjść wcześniej.

—    To wobec tego zapraszam cię na obiad. Co prawda nie bardzo umiem gotować, ale myślę, że cię nie otruję...

„Zupełnie zgłupiałam” — powiedziała do siebie po jego wyjściu. — „Przecież on jest ode mnie młodszy o dwanaście lat... Ale z drugiej strony przecież nie mam zamiaru zrobić mu krzywdy. To chłopaik ma szczęście, że trafił na mnie. Teraz już jestem pewna, że jest prawiczkiem”. Nalała wody do wanny i leżąc w pachnącej dobrym płynem kąpieli, zaczęła obmyślać sposób postępowania. „Jest delikatny, nie mogę go spłoszyć”. Nie miała żadnego doświadczenia w kontaktach z nastolatkami. Dotąd zawsze trafiała na mężczyzn biorących, co im się należało, bez specjalnych zabiegów z jej strony...