bis 2

Rys. 132. Grodź rufowa - widok od strony skrajnika rufowego

13.5. Konstrukcja skrajnika rufowego

Niezależnie od układu wiązań kadłuba w skrajniku rufowym stosowany jest zazwyczaj poprzeczny układ wiązań dna i burt. Ze względu na małą szerokość dna, w skrajniku często nie montuje się dennego wzdłużnika środkowego. Denniki umieszczone co odstęp wręgowy (mniejszy w rufowej części statku niż na śródokręciu) sięgają powyżej pochwy wału śrubowego, górne ich krawędzie wzmacniane są mocnikami. Wąską część skrajnika rufowego poniżej pochwy zalewa się betonem. Denniki skrajnika są powiązane węzłówkami zusztywnieniami burt. Zazwyczaj podwodną część skrajnika wykorzystuje się jako

zbiornik balastowy. Nad nim najczęściej umieszczany jest zbiornik wody słodkiej: pitnej, kotłowej lub sanitarnej. Dolne poszycie tego zbiornika, wzmocnione poprzecznymi usztywnieniami, stanowi element usztywniający burty. Przekrój wzdłużny przez typowy skrajnik rufowy przedstawiono na rysunku 133.

Rys. 133. Konstrukcja skrajnika rufowego; 1) piasta tylnicy, 2) wspornik steru, 3) denniki skrajnika, 4) pochwa wału śrubowego, 5) grodź rufowa, 6) szyb trzonu sterowego

13.6. Konstrukcja nawisu rufowego

Część rufy leżącą nad śrubą i sterem nazywa się nawisem. We wnętrzu nawisu, powyżej linii wodnej, w szczelnym pomieszczeniu umieszczona jest maszyna sterowa. Konstrukcja nawisu zależy przede wszystkim od jego długości. Krótkie nawisy wykonuje się, podobnie jak skrajnik rufowy, z poprzecznymi wiązaniami, usztywnionymi w płaszczyźnie symetrii (na szerokich statkach również po bokach) wiązarami wzdłużnymi, tworzącymi wewnątrz nawisu zamknięte ramy. Natomiast długie nawisy konstruuje się ze wzdłużnym układem

181