bis2

Rys. 143. Modyfikacja kształtu węzłówki nakładkowej; 1) pokładnik, 2) wręg’ V węzłówka, 4) usztywnienie węzłówki

Rys. 144. Modyfikacja kształtu węzłówki integralnej; 1) pokładnik ramowy, 2) wręg ramowy, 3) węzłówka, 4) mocniki węzłówki, 5) węzłówki przeciw skrętne (rys. 22). Środnik węzłówki ma kształt podobny do opisanego wcześniej środnika zmodyfikowanej węzłówki nakładkowej. Do środnika węzłówki obustronnie dospawane są płaskowniki, których końce przyspawane są do mocników łączonych wiązarów. Po przeciwnej stronie tych mocni-ków zamontowano dwustronnie węzłówki przeciwskrętne.

Tego typu węzłówka zapewnia dobrą stateczność konstrukcyjną miejsca połączenia wiązarów. Odnosi się to szczególnie do środników tych wiązarów - podparte węzłówkami przeciwskrętnymi w miejscach styku mocników z usztywnieniami węzłówki zachowują swoją stateczność konstrukcyjną przy znacznie większych obciążeniach zginających, które działają na węzeł, niż klasyczna węzłówka integralna. Pozwala to, przy takich samych spodziewanych obciążeniach węzła, na zastosowanie cieńszych, a więc i lżejszych środników wiązarów.

Jeżeli połączenia wiązarów narażone są na silnie zmienne obciążenia, to węzłówka integralna ma postać prezentowaną na rysunku 145 - z przebiegiem mocnika węzłówki po luku. W tak wykonanym węźle nie występują spiętrzenia narężeń - jego wytrzymałość na zmęczenie jest znaczna.

Rys. 145. Modyfikacja kształtu węzłówki integralnej dotycząca łączenia wiązarów z. silnymi obciążeniami zmiennymi; l) pokładnik ramowy, 2) wręg ramowy, 3) środnik węzłówki, 4) mocnik węzłówki

197