CCF20081203044

Wartości uzyskiwanych przełożeń w podanych układach wynoszą:

a) 1,1 < i 1,8; b) 1,7 < i < 11, a w przypadku c) odpowiednio większe, jak to wynika z wzoru 11.121.

Przekładnie planetarne umożliwiają przenoszenie znacznych mocy. Wynika to zarówno z podziału przenoszonego obciążenia na kilka satelitów, jak i z zazębienia wewnętrznego koła W z satelitami. Analiza podanych schematów wykazuje, że przy uwolnieniu nieruchomego elementu przekładni następuje rozprzęgnięcie przekładni i przenoszenie momentu nie jest wówczas możliwe. Jeżeli więc w każdym z układów zastosuje się mechanizm umożliwiający zwalnianie nieruchomego elementu, uzyska się bardzo łatwe wyłączanie przekładni planetarnej. Cecha ta jest wykorzystywana w przekładniach pojazdów samochodowych i szynowych.

Przekładnie planetarne są również budowane jako przekładnie bezłożys-kowe, w których przez zastosowanie np. układu o trzech satelitach można uwolnić koło centralne C z łożysk. Satelity utrzymują koło centralne w jego podstawowym położeniu, a zwiększenie swobody jego ruchu służy polepszeniu pracy przekładni nawet przy odchyłkach wykonawczych zębów przekładni planetarnej.

Przekładnie tego typu wykonuje się do przenoszenia mocy od kilkudziesięciu do ok. 15000 kW przy prędkościach obrotowych do 33000 obr/min. Są one kilkakrotnie lżejsze od zwykłych przekładni o podobnych parametrach. Przekładnie bezłożyskowe stosuje się m.in. w zespołach turbinowych.

Na rysunku 11.34 pokazano inny układ przekładni planetarnej, umożliwiający uzyskanie bardzo dużych przełożeń.

Elementem napędzającym w tym układzie jest jarzmo J. Na jeden obrót    _z ~~_Zj

Z z

jarzma przypada 1--— • — obrotu    —

J

O

koła z_v Przełożenie tej przekładni oblicza się wg wzoru

ni

Rys. 11.34. Przekładnia planetarna

należy dobrać możliwie

£

Dla uzyskania dużego przełożenia wartość — •

z,

bliską jedności. Szczególnie duże przełożenia można uzyskać, stosując w poszczególnych parach kół różne wartości modułów oraz — gdy jest to konieczne — koła z przesuniętym zarysem (dla uzyskania jednakowej odległości osi w obu przełożeniach).