CCF20081206032

Literatura

Janowski A., Poznawanie uczniów. Wyd. 4, WSiP. Warszawa 1991. Janowski A., Stachyra R., Prestiż uczniu wśród rówieśników. WSiP. Warszawa 1985.

Mika S., Psychologia społeczna. Wyd. 6. PWN, Warszawa 1987.

Mika S., Psychologia społeczna dla nauczycieli. Wyd.2. WSiP. Warszawa 1987.

Rylke H., Pokolenie zmian. Czego boją sic dorośli. WSi P. Warszawa 1999.

Streszczenie

Część II zatytułowana jest „Uczeń jako najważniejsza osoba w procesie kształcenia" i tytuł ten oznacza, że to właśnie ze względu na przyszłość uczniów istnieje szkoła i. dzieje się w niej wszystko to, o czym piszę w tej książce. Tytuł ten nie oznacza bynajmniej negowania kierowniczej roli nauczyciela w procesie kształcenia.

W części tej omówiłem biologiczne uwarunkowania rozwoju psychicznego uczniów oraz dwie sprawy bardzo istotne w okresie nauczania początkowego, o których jednak nauczyciel uczniów starszych leż musi wiedzieć, tj. nierównomierność rozwoju i niestałość psychoruchową. Omówiłem również właściwości umyslowości uczniów szczególnie ważne dla efektów nauczania - inteligencję, pamiętanie, uczenie się. myślenie i stadia rozwoju poznawczego. Przedstawiłem te właściwości psychiki uczniów, które przede wszystkim kształtują się w kontaktach społecznych, a więc uspołecznienie, rozwój moralny, obraz samego siebie i samoocenę. Szczególnie wicie uwagi poświęciłem problemowi lęku szkolnego, który niestety często pojawia się w polskich szkołach i ma bardzo negatywny wpływ na uczenie się. Wiele miejsca zajmują leż sprawy dziejące się w klasie szkolnej jako grupie społecznej, w której pojawiają się sympatie czy antypatie, istnieją pewne normy, struktura i spójność lub jej brak, a to wszystko oddziałuje na proces kształcenia.

Wszystko, co jest przedstawione w części II, może i powinno być przedmiotem zainteresowań nauczyciela, jako że trudno wyobrazić sobie skuteczną pracę pedagogiczną bez wiedzy o tych, na których ma się wpływać.

CZĘŚĆ III. Proces kształcenia

Cele lektury:

Teksty zamieszczone w tej części pozwolą Ci:

-    zdobyć podstawowe wiadomości o regułach, jakie należy uwzględniać przy prowadzeniu procesu kształcenia:

-    zorientować się, na czym polega charakterystyczny dla wielu nauczycieli sposób postrzegania uczniów;

-    zdobyć wiedzę o licznych możliwych stylach kierowania wychowawczego, różnych skutkach, jakie one przynoszą i warunkach wpływających na efektywność;

-    dowiedzieć się, za pomocą jakich kategorii pojęciowych może być opisywana praca nauczyciela w klasie;

-    poznać specyficzne warunki pierwszego kontaktu nauczyciela ze świeżo poznaną grupą uczniów:

-    dowiedzieć się, na czym polegają strategie stosowane w klasie przez nauczycieli i przez uczniów, i wyrobić sobie pogląd na temat możliwości prowadzenia negocjacji między nauczycielem a uczniami.

Lektura tej części powinna też pozwolić na wyrobienie sobie następujących umiejętności:

-    analizowanie i ocenianie rad i wskazówek dydaktycznych;

-    widzenia w uczniu pełnego człowieka, a nie tylko kogoś, kogo głównym zadaniem jest podporządkowanie się wymogom szkoły:

-    obserwowania i oceniania stylu kierowania, stosowanego przez różne osoby w różnych sytuacjach:

-    określania i wprowadzania w życie zespołu uczniowskiego reguł porządkowych, niezbędnych do prowadzenia nauczania;

-    określenia swoich predyspozycji co do stylu kierowania, umiejętności refleksyjnego analizowania własnego sposobu pełnienia roli kierowniczej;

-    umiejętności rozpoznawania uczniowskich strategii i zanalizowania własnych strategii.

Rozdział 8. Podstawowe wiadomości o nauczaniu i wychowaniu

8.1. Potoczne poglądy dydaktyczne

Popularne teorie    To, że uczenie się jest zjawiskiem złożonym, wiadomo już od dawna.

uczenia się    Tak jednak się składa, że ludzie stykając się ze zjawiskami złożonymi,

których nie rozumieli, starali się znajdować różne proste formy wytłumaczenia. Gromadzone z generacji na generację doświadczenia związane z obserwowaniem przypadków uczenia się doprowadziły do tego, że w naszej kulturze zaistniał szereg Izw. popularnych teorii uczenia się. Hołdują im liczni, zwykli ludzie - nicspecjaliści - ale czasem toż i część nauczycieli. Henry Clay Lindgren, autor znanej i w Polsce książki pod