CCF20091108028

Prawdopodobieństwo „wypalania się” jest wysokie u pielęgniarek, które pracują na oddziałach intensywnej opieki medycznej i wykonują bardzo stresującą pracę. Badania przeprowadzone na średnim personelu medycznym oddziałów intensywnej opieki w Holandii ( 508 osób; 57% kobiet, 43% mężczyzn) potwierdziły w tej grupie istotnie wyższe symptomy „wypalenia się” niż u personelu medycznego zatrudnionego na innych oddziałach. Badania pokazały również, że jakościowe przeciążenie pracą istotnie wiązało się z tym zjawiskiem (Schaufeli, Keijsers & Miranda, 1995).

Pracoholizm

Osoby, które „wypalają się” przy wykonywaniu pracy, są opisywane jako pracoholicy, tj. pracownicy uzależnieni od swojej pracy (Machlowitz, 1980). Ale też nie wszyscy pracoholicy starają się dobrze wykonywać swą pracę; niektórzy działają pod wpływem niepokoju i braku poczucia bezpieczeństwa. Niektórzy pracoholicy rzeczywiście bardzo lubią swą pracę i przynosi im ona wielką satysfakcję. Dla tych ludzi praca nie tyle jest szkodliwym przymusem wewnętrznym, który stopniowo wyniszcza, co raczej źródłem ważnej, wzbogacającej i znaczącej stymulacji życiowej. Pracoholicy tego typu są szczęśliwymi, dobrze przystosowanymi ludźmi, którym wykonywanie pracy sprawia przyjemność. Rzadko biorą urlop, ponieważ nie odczuwają potrzeby opuszczania miejsca pracy. Ale z powodu silnego zaangażowania w pracę mogą stanowić źródło stresu dla innych ludzi.

Pracoholizm. Uzależnienie od pracy spowodowane niepokojem, poczuciem niepewności lub też wysoką atrakcyjnością pracy.

Psychologowie oceniają, że około 5% wszystkich pracowników stanowią pracoholicy i że większość z nich jest szczęśliwa. Zdrowi pracoholicy na ogół mają wspierające rodziny, wysoką autonomię i różnorodność zadań w pracy, a powierzone im obowiązki odpowiadają posiadanej wiedzy, zdolnościom i umiejętnościom. Pracoholicy, u których nie nastąpiło tak dobre dopasowanie zadań do indywidualnych kwalifikacji, często są rozczarowani i niezadowoleni. Łatwiej też podlegają „wypalaniu się” i negatywnym konsekwencjom stresu.

Dokonaliśmy zatem rozróżnienia pomiędzy zdrową i niezdrową postacią pracoholizmu. Zdrowi pracoholicy, czasami nazywani entuzjastami pracy, są silnie w pracę zaangażowani i przynosi im ona wiele satysfakcji. Niezdrowi pracoholicy (prawdziwi pracoholicy) są również zaangażowani w pracę, ale przynosi im ona niewielką, lub żadną, satysfakcję. Niezdrowi pracoholicy działają pod wewnętrznym przymusem wywiązywania się z nałożonych obowiązków. Na różnych skalach do pomiaru stresu uzyskują istotnie wyższe wyniki niż pracoholicy zdrowi i istotnie niższe wyniki na skalach zdrowia (Spence & Robbins, 1992).

449