CCF20091223024

mnogość binarnych danych, a one przemieniają się w elektrony i galaktyki. Istotnie, część fizyków teoretycznych za podłoże kosmosu uznała dane, informację lub algorytmy matematyczne. Do pewnego stopnia zgadza się to z inną obserwacją o współczesnym świccie. że mianowicie tęskniąc do ducha, ludzie stali się mniej zorientowani na ciało, mniej zajęci światem przyrody wokół nich i bezpośrednią reakcją na fizyczność materii.

Nasze dzieje pisane dowodzą, że ilekroć myślimy o Stwórcy, stwierdzamy, że po prostu przenosimy nasze ludzkie obrazy na nieskończoność. We współczesnym świccie ta projekcja coraz silniej opiera się na pojęciach wziętych z nauki. Jak jednak widzieliśmy powyżej, obrazy te są coraz bardziej abstrakcyjne. Podobnie jak sama nauka, nie wartościują i zajmują się raczej ilością niż jakością. Bóstwo, zamiast przypominać nasze wizje Stworzenia, wyrastające z rozległego, współodczuwającego działania miłości, która ogarnia wszelkie rzeczy stworzone, coraz bardziej upodabnia się do superkomputera generującego cyfrową informację o włączaniu w czas i przestrzeń!

BÓG JAKO ARTYSTA

Czy więc powinniśmy zbadać przeciwległy kraniec wychylenia wahadła - skoro Bóg nie jest matematykiem, to może jest artystą? Tu znów nawiązujemy do długiej tradycji. Gdy Durer malował swój autoportret, przybrał pozę i nadał sobie rysy Chrystusa Zbawiciela. Nic było to wynikiem poczucia megalomanii. Durer znal symbolikę alchemiczną i tradycje hermetyczne. Miał świadomość faktu, że artyści są częścią długiej tradycji historycznej, która obejmuje rękodzielników, górników i hutników, wszystkich, którzy pomagali przyrodzie w jej poszukiwaniu doskonałości. W tym sensie są obrazem pierwszego Stwórcy.

Czym więc według artysty jest akt stworzenia? Jako przykład przywołam Anisha Kapoora, współczesnego rzeźbiarza o międzynarodowej renomie, którego prace dają wyraz jakościom transcendentnym i duchowym oraz pojęciu wzniosłości. Zdaniem Kapoora, dzieło sztuki nie zaczyna się od planu czy szkicu formy, lecz od i n t e n cj i. Dzieło musi ją zachowywać w czasie, gdy zaczyna rosnąć i ewoluować. Inaczej mówiąc, musi zachować intencję, gdy wkracza w świat zjawiskowy. Kompozytor sir Michael Tippet w podobny sposób określił akt kompozycji. Intencja musi - cieleśnie i duchowo - przetrwać do czasu, aż dzieło będzie gotowe do ukazania się światu. W przypadku swojej opery Ślub nocy letniej przechowywał tę intencję miesiącami, aż poczuł się fizycznie źle i uznał, że ma raka.

Kiedy artysta pracuje w ten sposób, nie chodzi o „autoeks-presję” czy silę własnego ja. Raczej pomaga on dziełu się odsłonić i zaowocować. Kreacja artystyczna staje się aktem miłości. Przypomina troskliwego rodzica, który nic stara się dominować, lecz daje dziecku swobodę rozwoju i stania się sobą. Podobnie Michał Anioł mówił o uwalnianiu formy z marmuru zamiast narzucania własnej wizji kamieniowi. Również pisarze mają podobne doświadczenie. Powieściopisarz Anthony Burgess stwierdził, że „zadanie powieściopisarza, by stwarzać istoty ludzkie, które uznajemy za żywe stworzenia pełne złożoności i uzbrojone w wolną wolę, przypomina zadanie Boga”. Jego zdaniem, ta wolna wola stawia pewne problemy przed autorem, który nigdy nie jest do końca pewien, co zrobią jego postacie ani jakie są granice narzucania im działania. Tak więc artysta zaczynający od intencji musi pracować z miłością, a ta oznacza też dawanie swobody swojej kreacji, aby mogła być sobą w prawdziwie autentyczny sposób. W tym sensie artysta staje się akuszerem asystującym przy pewnych narodzinach.

Tak jak w przypadku Boga-matematyka, rodzi się pokusa stworzenia obrazu Boga jako artysty, jako tego, który' pracuje z miłością i pozwala Stworzeniu wejść w widzialny świat przestrzeni, czasu, energii i materii, aby tam się przejawiało, rosło i ewoluowało.

W tym sensie kosmos staje się przejawem lub wcieleniem intencji, która istniała przed przestrzenią i czasem. Kosmos to

275