B

Samolot

bombowy

PZL P-37 '

w

cos

w

Opracowanie WIESŁAW BĄCZKOWSKI

Opis techniczny: dwusilnikowy, wolnonośny dolnopłat bombowy. Konstrukcja całkowicie metalowa, podwozie chowane w locie. Załoga - 4 osoby.

DANE TECHNICZNE

Rozpiętość Długość Wysokość Pow. nośna Masa własna Masa całkowita w locie Prędkość maks. Prędkość przelotowa Prędkość lądowania

Zasięg Rozbieg

¹

17,93 m 12,92 m 4,25 m 53,5 m² 4935 kg 9105 kg 412 km/h 360 km/h 120 km/h 5900 m 1750 km 473 m

Napęd: silniki gwiazdowe Bristol Pegaz XX o mocy 676 kW każdy

Uzbrojenie: trzy karabiny maszynowe PWU wz. 37 kat. 7,7 mm i 3000 kg bomb.

Model opracowano w skali 1:33

Samolot ten to szczytowe osiągnięcie polskiej techniki lotniczej w końcu lat trzydziestych.

Jego głównym konstruktorem był inż. Jerzy Dąbrowski, a zbudowano go w Polskich Zakładach Lotniczych w Warszawie. Powstały wówczas 92 „Łosie”. Stan finansowy państwa nie pozwolił na właściwe zaopatrzenie polskiego lotnictwa w te najlepsze wówczas na świecie samoloty. Do wojny 1939 r. tylko cztery eskadry bombowe (łącznie 36 egz.) były w nie wyposażone. We wrześniu 1939 r. wobec przygniatającej przewagi lotnictwa niemieckiego, braku osłony własnych myśliwców - „Łosie” niewiele mogły zdziałać. Praktycznie w ciągu pierwszych dwu tygodni września większość samolotów była już zniszczona. Znaczną część strącono w nierównej, lecz bohaterskiej walce, część ewakuowano do Rumunii. Niemcy przejęli w wytwórniach na Okęciu i w Mielcu kilkanaście „Łosi” uszkodzonych i nie wykończonych. Po wyremontowaniu samoloty te zostały przekazane Rumunii. Utworzone z nich dwie eskadry bombowe wzięły udział w wojnie przeciwko ZSRR.

Do naszych czasów nie zachował się żaden egzemplarz tego samolotu.

Opis budowy

Model jest stosunkowo trudny i pracochłonny w budowie, toteż polecamy go raczej modelarzom zaawansowanym. Do jego wykonania potrzebne są materiały pomocnicze, takie jak: twarda, ścisła tektura o grub. ok. 1 mm, dwa arkusze cienkiego, giętkiego brystolu A4 lub grubszego papieru, kawałek zmytej z emulsji błony filmowej, miękki drut o średnicy ok. 0,8 mm, kawałek (0,5 m) gładkiej, czarnej nitki.

Nie podajemy zestawu narzędzi i przyrządów potrzebnych do budowy tego samolotu, bo przecież każdy modelarz ma swój wypróbowany standard.

Do spajania części powinno się używać dwu rodzajów kleju: Butaprenu do sklejania części i Wikolu do szpachlowania i utwardzania. Najpierw naklejamy na tekturę arkusze IX, X i część XI (wg linii kreskowanej). Tu uwaga praktyczna: wprawdzie do Butaprenu używamy pędzelka, ale

2 - MAŁY MODELARZ

5/6- 1995 r