C

Ciężki samolot bombowy

B-24 „LIBERATOR”

Opracowanie graficzne i opis: WIESŁAW BĄCZKOWSKI - WARSZAWA

—    33,5 m,

—    20,2 m,

—    5,5 m,

—    27 200 kg,

—    487 km/h,

—    9700 m,

—    5100 km.

Był to jeden z najlepszych bombowców alianckich w czasie II wojny światowej. Wyprodukowany w największej ilości egzemplarzy (18 188 szt.). Samolot ten miał największy zasięg lotu ze wszystkich bombowców II wojny. Zaprojektowany i zbudowany w amerykańskich zakładach Consolidated Vul-tee w Kalifornii. Pierwszy lot odbył 23 grudnia 1939 roku. Do służby wszedł w roku 1940. Był używany na wszystkich frontach II wojny przez lotnictwo amerykańskie i brytyjskie, w tym także przez lotników polskich. Ogółem 50 egz. samolotów LIBERATOR różnych wersji służyło w Polskiej 1586 Eskadrze Specjalnego Przeznaczenia w okresie: kwiecień 1943 — marzec 1945. Ze względu na swój ogromny zasięg samoloty LIBERATOR były używane do długotrwałych lotów ze zrzutami zaopatrzenia dla ruchu oporu w krajach Europy, także w Polsce. Zrzucały one i nad walczącą Warszawą zasobniki z bronią i zaopatrzeniem w czasie Powstania w 1944 roku. Na samolocie typu LIBERATOR zginął w 1943 roku Premier i Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski.

Konstrukcja samolotu całkowicie metalowa. Kadłub o dużym przekroju mógł pomieścić 4 tony bomb lub zaopatrzenia. Napęd stanowiły cztery silniki Pratt-Whitney R-1830--65 o mocy maks. 880 kW (1200 KM) każdy, uzbrojenie zaś 10 karabinów maszynowych kal. 12,7 mm w kilku stanowiskach strzeleckich. Załoga składała się z 8 osób.

Dane techniczne i osiągi: rozpiętość

długość

wysokość

masa całk. w locie prędkość maks. pułap zasięg

Zamieszczony plan modelu samolotu opracowano w skali 1:50. Nosi on barwy brytyjskie (RAF) i oznakowanie z okresu swej służby w 1586 Polish Special Duty Sąuadron w roku 1944 (wtedy dowódcą załogi był kpt. pil. Michał Goszczyński).

OPIS BUDOWY

Wykonanie modelu nie jest trudne i nie wymaga specjalnych materiałów i narzędzi poza takimi, jakie używa się przy innych modelach. Potrzebna jest więc tektura twarda i ścisła, nie grubsza niż 1 mm, kilka spinaczy biurowych na druty, nożyczki, cążki do cięcia i gięcia drutu, pinceta do chwytania i montażu drobnych części. Jeżeli chcemy wykonać pełne oszklenie kabin, to do powyższego zestawu należy dołożyć ostrą żyletkę lub nożyk modelarski i kawałek przezroczystej błony filmowej lub plek-si. Należy stosować klej o dużej wytrzymałości, tzn. butapren, pro-nikol OBT III, wikol lub hermol. Najlepiej stosować dwa rodzaje jednocześnie, używając np. butapren do spoin krawędziowych o większej powierzchni, a płynny wikol do zalewania i złączy.

Oznaczenia montażowe

Fragmenty zakreskowane przeznaczone są do wycięcia (patrz opis). Kreseczki przy częściach wskazują linię załamania, która musi być uprzednio nacięta. Strzałki przy częściach wskazują kierunek jej zwijania. Wszystkie części mające mieć kształt okrągły należy po wycięciu przeciągnąć kilkakrotnie na jakiejś krawędzi tak, aby same zaczęły się zwijać.

Uwaga: przed przystąpieniem do budowy modelu należy koniecznie dokładnie przeczytać opis budowy, porównać opisy z rysunkami i dobrze rozplanować właściwy montaż i wykonanie części. Przed rozpoczęciem pracy należy wszystkie wręgi, żebra oznaczone literami oraz części oznaczone gwiazdką przy numerze nakleić na tekturę.

BUDOWA MODELU

Jeżeli decydujemy się na wykonanie oszklenia kabin i okienek, należy powycinać żyletką niebieskie pola. Po wycięciu i uformowaniu segmentu podkleić je od wewnątrz błoną lub pleksi. Przed montażem te fragmenty wnętrza kadłuba, które będą widoczne przez szyby kabin i okienek, należy pomalować. Konstrukcja modelu nie przewiduje wykonywania wnętrza kabin, ale doświadczeni modelarze mogą się o to pokusić.

Kadłub. Budowę kadłuba rozpoczynamy od segmentu nr 5. Przy czym generalna zasada: po wycięciu i uformowaniu segmentu wklejamy weń paski z ząbkami, potem dopasowujemy wręgi i dopiero na końcu sklejamy brzegi segmentu na pasku łączącym. Zasada ta dotyczy wykonywania wszystkich segmentów kadłuba. I jeszcze jedna uwaga: ze względu na ewentualne różnice w grubości kartonu, na jakim drukuje się plany modelu, wręgi mogą okazać się za duże. Należy więc wycinać je z arkusza po zewnętrznej krawędzi linii obrysu i potem (ewentualnie) zmniejszać, obcinając jednakowy naddatek wokół obrysu wręgi. Zakreskowane pole wręgi F nacinamy na razie tylko od dołu (kreską poziomą), ale nie wycinamy go całkowicie. Montujemy wręgi G i F do segmentu 5 i dopiero teraz wycinamy zakreskowane pole segmentu razem z paskiem ząbkowanym, a następnie przez pionowe nacięcia usuwamy zakreskowany fragment wręgi F. Następnie segmenty kadłuba wykonujemy w dowolnej kolejności, łącząc je od razu po wykonaniu z segmentem poprzednim.

W segmencie 1 przed jego ostatecznym sklejeniem należy wykonać i zamontować tzw. kopułkę astro cz. 80. Jest to jedyna część modelu, która nie da się wykonać z kartonu i dlatego musimy ją zrobić w sposób specjalny. Być może dysponujemy odpowiedniej wielkości półkulą z plastiku (np. kapsułki od niektórych leków), ale jeśli nie — można ją wykonać przez wyciśnięcie w kawałku pleksi lub folii takiej półkuli rozgrzaną w gorącej wodzie stalową kulką. Jeżeli nie potrafimy tego zrobić, trzeba otwór w cz. 1 zakleić krążkiem kartonu. Przód kadłuba cz. 12 i 13 wycinamy, formujemy półokrągło, łączymy ze sobą na pasku ząbkowanym i naklejamy na ząbki paska segmentu 1. Oszklenie tych części jest trudne do wykonania, choć możliwe i polecamy je tylko doświadczonym modelarzom.

Kabina pilotów. Części 14, 15, 16

łączymy ze sobą i naklejamy w

3