B

AMERYKAŃSKI SAMOLOT MYŚLIWSKI

GRUMMAN F4F WILDCAT

Opracowgnie graficzne i opis — JACEK SŁOWIK

Kariera Wildcata, jednego z najbardziej znanych amerykańskich samolotów drugiej wojny światowej, rozpoczęła się dość niezwykle. Przystępując w 1935 roku do konkursu na nowy samolot dla amerykańskiej marynarki (US Navy), inżynierowie wytwórni Grumman zaprojektowali dwupłat, który przypominał wcześniejszy F3F-3, będący już w służbie. Marynarka preferowała jednak jednopłaty, które akurat zostały przygotowane przez konkurentów. Wytwórnia Grumman została więc zmuszona do przeprojektowania swojego XF4F na jednopłat. Maszyna ta przystąpiła w 1938 roku do konkursu, mając za przeciwników samoloty Brewester XF2A i Se-versky XNF-1. Wskutek ciągłych kłopotów z przegrzewaniem się silnika i pod wrażeniem kraksy prototypu komisja konkursowa wybrała do produkcji seryjnej samolot XF2A, znany później pod nazwą Buffalo.

W tym momencie historia Wildcata mogła się zakończyć.

Fachowcy z Biura Aeronautyki uznali jednak, że Wildcat ma przed sobą lepsze perspektywy rozwojowe i jego udoskonalona wersja może być lepsza niż Buffalo. Wytwórni zlecono budowę prototypu następnej wersji XF4F-3, który podczas prób okazał się lepszy od seryjnego Buffalo. W rezultacie zawarto kontrakt na produkcję samolotów pod oznaczeniem F4F-3. Wersja ta została również zamówiona przez Wielką Brytanię pod nazwą Martlet. Właśnie w Europie F4F-3 został pierwszy raz użyty bojowo. 25 grudnia 1940 roku dwa Martlety z 804 dywizjonu zestrzeliły nad bazą floty brytyjskiej w Scapa Flow bombowiec Ju 88. Było to na dwanaście miesięcy przed pierwszym bojowym wykorzystaniem Wild-catów przez Amerykanów. Miało to miejsce 8 grudnia 1941 roku nad wyspą Wake.

Od początku wojny na Pacyfiku Wildcaty brały udział we wszystkich działaniach lotniskowców floty amerykańskiej. 20 lutego 1942 roku USS Le-xington miał zamiar zaatakować japońską bazę Rabaul. Podczas zbliżania się do wyspy lotniskowiec został zaatakowany przez 9 bombowców Betty. Do obrony stanęły tylko 2 Wildcaty z dywizjonu VF-3. Na szczęście pilot jednego z nich, Lt. „Butch” 0’Hare zestrzelił 5 bombowców i udaremnił atak. 0’Hare został pierwszym asem lotnictwa US Navy.

W czasie pierwszych walk Wildcat okazał się groźnym przeciwnikiem dla samolotów japońskich. Był jednak mniej zwrotny niż japońskie myśliwce. Toteż piloci Wildcatów unikając narażenia się na zestrzelenie, nie podejmowali walki kołowej, wykorzystując większą prędkość i nurkowanie do szybkiego wejścia oraz wyjścia z powietrznego pojedynku. Narzekali jedynie na podwozie, które było chowane i wypuszczane ręcznie —- w kabinie trzeba było wykonać 29 obrotów dźwignią. Ze względu na skomplikowaną budowę podwozia zdarzały się zacięcia i zakleszczenia przegubów.