B

Amerykański kufer torpedowy klasy ELCO

Opracowanie graficzne i opis —BOHDAN WASIAK

wyporność

długość

szerokość

zanurzenie

załoga

napęd

Prezentowana jednostka była jedną z najbardziej udanych konstrukcji zaprojektowanych przed II wojną światową na zamówienie US Navy. Jeszcze przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do wojny niewielka ich liczba wzięła udział w działaniach bojowych pod banderą Wielkiej Brytanii z baz na Malcie 1 na kanale La Manche.

W miarę doskonalenia taktyki użycia tzw. ścigaczy, to Jest kutrów torpedowych, pojawiły się one w dużych ilościach na Pacyfiku. Współdziałając z lotnictwem bazowym stały się postrachem Japońskich tankowców — transportowców i statków zaopatrzenia.

Konstrukcja kutra — głównie drewniana, przy czym poszycie kadłuba wykonane było z uszlachetnionej sklejki, pokład zwykle drewniany, a nadbudówki z aluminium.

Przy wykorzystaniu pełnej mocy, jednostki tego typu mogły rozwinąć ponad 50 węzłów i były prawdopodobnie najszybszymi jednostkami morskimi w latach II wojny światowej. Odznaczały się ponadto dużą dzielnością morską.

Model nasz posiada tzw. kompletne uzbrojenie torpedowe składające się z czterech wyrzutni i czterech wielokallbro-wych karabinów maszynowych 05 cala (12,7 mm), zgrupowanych w dwóch gniazdach. Wyrzutnie do odpalenia torped wychylały się o pewien kąt na zewnątrz.

W krótkiej serii informacyjnej stanowiska nkam-ów były oszklone. Ze względu jednak, iż ograniczało to widoczność, początkowo pozbywano się górnej części oszklenia, a w późniejszych wersjach zrezygnowano z niego całkowicie. Ponadto w większości jednostek demontowano rufowe aparaty torpedowe, a na ich miejsce instalowano wyrzutnie bomb głębinowych. Wzmacniano również uzbrojenie artyleryjskie, umieszczając w dziobowej części pokładu 20 mm działko automatyczne.

Dane taktyczno-techniczne

(w zależności od wersji)

35—45 ton 21.3—23.5 m 6 m

l.l—1.5 m 12—18 ludzi

3 silniki benzynowe Packard lub Allison o łącznej mocy ponad 3600 KM napędzające trzy śruby.

Model wykonany jest w skali 1:50.

UWAGI OG0LNE

Model Jest średniotrudny i odznacza się piękną, rasową bryłą kadłuba. Poprawne jego wykonanie może przysporzyć trochę kłopotów, a to ze względu na charakterystyczną falistą linię pokładu.

Z uwagi na dużą wyporność nadaje się do zabudowania napędu i wykonania w wersji pływającej. W tym wypadku wskazane byłoby wykonanie kadłuba ze sklejki lub blachy.

Do budowy modelu potrzebne będą dodatkowo takie materiały, jak: tektura 1 mm. karton kreślarski, pasek celuloidu, drut miedziany lub żelazny 1 mm. szpilki, nici oraz kawałek łatwo łupliwego drewna.

Do klejenia modelu konieczne są co najmniej dwa rodzaje kleju — Butapren lub Pronikol. dające spoinę elastyczną 1 umożliwiające klejenie „na styk” oraz Wikol. idealny do podklejenia dużych płaszczyzn.

OPIS BUDOWY

Budowę kadłuba rozpoczynamy od naklejenia na tekturę wyciętych wręg. podłużnie (cz. 1P i 2P) oraz pokładu. Te dwa ostatnie elementy naklejamy w ten sposób, aby zarówno podłużnica, jak 1 pokład tworzyły jedną całość każdy. Po osadzeniu wręg na podłużnicy, grzbiet tej ostatniej smarujemy klejem i przyklejamy dokładnie w osi symetrii pokładu. Następnie pokład przytwierdzamy pinezkami do równej płaszczyzny (na wysokości wręgi 9 i rufy). Miejsca odstające od podłoża wypełniamy paskami tektury (szczególnie na wysokości 5 i dzioba). Dopiero wówczas porządkujemy wręgi, przyklejamy je trwale do pokładu i podłużnicy. W tej pozycji przyklejamy elementy poszycia dna kadłuba, które dla większej sztywności możemv wzmocnić kartonem.

Dla ułatwienia montażu, numery części wymagających pogrubienia Jedną warstwą tektury podkreślone są Jednokrotnie. dwoma warstwami lub więcej — dwukrotnie.

Burty przyklejamy po odpięciu kadłuba do podłoża, rozpoczynając od części dziobowej. Listwy odbojowe (LO). których wzorce zamieszczone są na ark. V wycinamy z tektury i przyklejamy do kadłuba. Właściwie możemy wycinać proste paseczki. gdyż tektura jest dostatecznie plastyczna i można ją dowolnie uformować. Wskazane jest po przyklejeniu powlec listwy Wikolem i po wyschnięciu lekko przeszlifować. a następnie pomalować.

Dla ułatwienia budowy numeracja części zgodna jest z. kolejnością ich budowy.

Na obrzeżach przedniej części pokładu znajdują się zabez pieczenia (wz. 1), które wykonujemy z drutu miedzianego. Punkty podparcia zaznaczone są kropkami, mogą to być przylutowane kawałki drutu lub cienkie paseczki kartonu Wysokość od pokładu około 3 mm. Podobny system poręczy (uchwytów) znajduje się na wszystkich nadbudówkach i podobnie je również wykonujemy. Wszystkie wzorce części z drutu naturalnej wielkości znajdziemy na arkuszu VI.

Wiatrochron (cz. 14) wykonujemy z kawałka sztywnego celuloidu l po odpowiednim ukształtowaniu przyklejamy do nadbudówki. Oszklić celuloidem możemy również wszystkie okna 1 świetliki. W podobny sposób wykonamy osłony gniazd nkaem-ów. Jeżeli z nich zrezygnujemy nie popełń my błędu.

Same nkm-y możemy wykonać w różny sposób (wzorując się na rysunkach), ale robienie ich ze sklejek (cz. 24) nie jest wskazane. Także wykonanie masztów, lamp. osprzętu, kół ratunkowych wymagało będzie pewnej wyobraźni i pomysłowości. Dlatego zalecam wykonywanie poszczególnych detali po gruntownym przemyśleniu i na miarę posiadanych materiałów i możliwości.

Osady aparatów torpedowych (cz. 29 i 36) można wzbogacić ożebrowaniem i Jarzmami wzorując się na rysunkach objaśniających. Przednie (czołowe) pokrywy aparatów tor-