CCF20101219008

jako wynalazców tarczy (Hist. nat., 7.201 - 202). Całkowicie zlekceważono zaś przekaz Herodota uznającego Karów za konstruktorów uchwytów z uwagi zapewne na późniejsze stwierdzenie, „że z Egiptu przybyły do Hellenów tarcza i hełm".¹⁶ Mimo pozornej sprzeczności wiadomość jest czytelna i spójna, Karowie poprzez Egipcjan dostarczyli wzorca Grekom. Wyjaśnienie sposobu znajduje się na płaskorzeźbie ze świątyni Ramzesa II w Abu Simbel. Przedstawia ona szardańskiego gwardzistę faraona z okrągłą tarczą, z dwiema skórzanymi pętlami (skośnie względem siebie usytuowanymi) w pewnej odległości od obrzeża. Sposób uchwycenia jest dokładnie taki jak w przypadku hoplity, a płaskorzeźbę datowano na 1250 r. p.n.e.¹⁷ Interpretacja może być związana z najemną służbą mykeńczyków w Egipcie, zaciągiem Karów w szeregi armii egipskiej, udziałem plemion karyjskich w inwazji Ludów Morza lub wzajemnym oddziaływaniem Karów i Achajów na terenie Azji Mniejszej. Istotne jest, że podwójny chwyt pojawił się jeszcze w epoce mykeńskiej.¹⁸ Zaletą tego rozwiązania było rozłożenie całej wagi tarczy wzdłuż ramienia, czyli przeniesienie ciężaru z przegubów na mięśnie.¹⁹ Innowacją grecką było zapewne wykonanie porpaxu z brązowej blachy w postaci obejmy. Mogła ona mieć kształt okrągły lub półokrągły i mocowanie na zawiasie do metalowej listwy, po wewnętrznej stronie.²⁰ To tłumaczyłoby przekaz Libaniosa o wyjmowaniu porpaxu z tarcz przez spartiatów podczas pobytu w domu, w obawie przed kradzieżą przez helotów i wykorzystaniem tych tarcz w ewentualnym powstaniu

Aspis typu argiwskiego