B (19)

SAMOLOT MYŚLIWSKI „SPITFIRE

Samolot „Spitfire”, wyprodukowany został przez angielską wytwórnię Yickens Supeamarine. W ezaisrie II wojny światowej uznawany był za jeden z najmniejszych i najlepszych samolotów myśluiwskiijch państw zachodnich, walczących przeciwko hitlerowcom. Nazwa ,,Spitfire” znaczy dosłownie — „plujący ogień”.

Pracę nad budową tego samolotu zaczęto długo przed II wojną światową, bo już w 1925 roku. W tym roku konstruktor zakładów Supermarine Reginald J. Mitchell, rozpoczął pracę nad konstrukcją samolotu przeznaczonego na międzynarodowe zawody o puchar Schneidera. Zaprojektowany przez niego samolot stał się w późniejszym czasie protoplastą, słynnego myśliwca „Spitfire”. Po dostosowaniu samolotu do celów wojskowych został on istotnie najmniejszym i najprostszym myśliwcem, jednocześnie potężnie uzbrojonym, posiadającym cztery karabiny maszynowe i dwa działka. Uzbrojenie w zasadzie stosowano zmienne, związane z danym typem czy wersją. W opisywanym modelu dwa działka kal. 20 mm i cztery karabiny maszynowe kal. 7,7 mm.

Do napędu samolotu zastosowano 12-cylindrowy rzędowy (chłodzony cieczą) silnik Rolls Royce „Merlin”, a w późniejszych wersjach „Griffin” tej samej wytwórni. Podwozie chowane w locie w skrzydła na boki. Charakterystyczną cechą samolotu „Spitfire” było to, że pod prawym skrzydłem miał chłodnicę cieczy, pod lewym chłodnicę oleju, a pod kadłubem chwyt powietrza do gaźnika.

W okresie wojny samoloty „Spitfire” były budowane w coraz to nowych wersjach. Zbudowano około 4Q różnych wersji i wariantów, łącznie prawie ponad 23.000 egzemplarzy.

Używane niemal na wszystkich frontach minionej wojny, od jej początku, aż do zwycięskiego końca. Na samolotach „Spitfire” latali również lotnicy polscy, stąd też na przedniej części kadłuba, po obu stronach miaislkj isiiłiniilka, imamy maimailowainą hi ało -czerwoną szachownicę, a samoloty dywizjonu 303 — miały ponadto na kadłubie, przed kabiną pilota — godło dawnej eskadry im. Tadeusza Kościuszki. Było również w zwyczaju oznaczanie zwycięstw w powietrzu, małymi białymi krzyżami przed kabiną.

W samoloty tego typu wyposażone były niemal wszystkie polskie dywizjony myśliwskie, tj. 302, 303, 300, ?08, 315, 310, 317 i 318.

Na „Spitfirach” MK-IX — walczył i zwyciężał w Afryce słynny polski zespół myśliwski pod dowódz-węm płk. St. Skalskiego — który obecnie jest w Polsce i służy swoim doświadczeniem młodym pilotom samolotowym.

Wśród sprzymierzonych również dobrą ocenę „Spit-fiirorn” wydał słynny radziecki konstruktor samolotów dr inż. Aleksander Jakowlew, znany z konstrukcji myśliwskich samolotów noszących nazwę „Jak”.

Podane plany przedstawiają samolot, na którym wąlczyli polscy -piloci z dywizjonu 303.

Dane techniczne samolotu „Spitfire” MK Yb

Rozpiętość — 11,23 m Długość-— 9,12 m Wysokość — 3,37 m Prędkość max. — 600 km/godz Zasięg — 1590 km Pułap — 11.430 m

Pędziałka 1 :33.

WSKAZÓWKI OGÓLNE

Do wykonania modelu wystarczy kilka najprostszych materiałów i narzędzi: nożyczki, ostry nóż lub scyzoryk, żyletka, limiiiał, kawałki tektury, zużytą błonę fotograficzną (lub kawałek czystego celuloidu) oraz szybkoschnący klej rybi „Syndemat” lub klej „Cry-stal Cement”. Przed przystąpieniem do wykonania modelu trzeba przeczytać opis budowy i zapoznać się z rysunkami pomocniczymi.

Kadłub modelu składa się z poszczególnych segmentów, kóre łączymy ze sobą za pomocą pasków łączących.

Przed sklejeniem każdy segment należy uformować, przeciągając go kilka raizy stroną nie pokolorowaną po ostrzu noża aż karton będzie miał tendencję do zwijania się.

Paski łączące wklejamy w ten sposób, że połowa ich (w większości ząbkowana) wystaje spod pokrycia segmentu. Wręgi naklejamy na tekturkę i po wycięciu dopasowujemy do sklejonego już segmentu opiłowu-jąc krawędzie wręgi papierem ściernym. Wręgi powinny wchodzić dosyć ciasno w pokrycie, przy czym wklejamy je na środku paska łączącego. Przy wklejaniu wręg należy zwrócić uwagę, by małe kreseczki oznaczone na nich wypadały dokładnie na linii segmentu. Strzałki oznaczają górną część wręgi.

Dźwigary i żebra usterzenia poziomego i skrzydeł •naklejamy również na tekturkę.

WSKAZÓWKI SZCZEGÓŁOWE

Budowę kadłuba modelu zaczynamy od sklejenia jego segmentu 5. Po uformowaniu przeginamy na wskazaną głębokość karton pośrodku dłuższej poprzedniej krawędzi siatki i sklejamy ją w tym miejscu według sklejki, po czym całą część 5 sklejamy wzdłuż długiej sklejki.

Pasek łączący „e” i dopasowaną uprzednio wręgę E wklejamy w ten sposób, aby oznaczone na nich kreski wypadły naprzeciw linii sklejenia segmentu 5. W drugi koniec segmentu 5 wklejamy pasek łączący „f” i wręgę F. W segmencie 6 kadłuba przecinamy wąskie szpary, w które wsuwamy później dźwigar usterzenia poziomego (II), i po sklejeniu segmentu nasuwamy go na posmarowane klejem ząbki paska łączącego „f”.

Segment 4 kadłuba jest najtrudniejszy do sklejenia. Po uformowaniu siatki wycinamy szpary na dźwigar skrzydeł (I), po czym sklejamy, wklejamy pasek łączący „d” ząbkami do wnętrza segmentu oraz. wręgę D. Następnie przygotowujemy iwinętrze kabiny. Podłogę ikabiiny (część 7) naklejamy na tekturkę (sklejki pozostawiamy nie podklejone), w oznaczonym miejscu przyklejamy sklejony uprzednio fotel pilota (część 9), a przed fotelem drążek sterowy (część 10). Tablicę przyrządów (część 8) naklejoną na tekturkę (oprócz ząbków) wklejamy do segmentu 4 z przodu kabiny, ustawiając ją ukośnie (dolna krawędź tablicy cofnięta jest do tyłu modelu). Następnie wklejamy do segmentu 4 podłogę kabiny wraz z fotelem pilota i drążkiem sterowym. Podłoga powinna być ustawiona poziomo, przy czym tylna sklejka powinna wypaść równo z tylną krawędzią segmentu. Tak przygotowany segment 4 (kadłuba łączymy z segmentem 5, nasuwając go na pasek „e” wklejony uprzednio do segmentu 5.

Przednie segmenty kadłuba 3, 2 i 1 sklejamy, wklejamy odpowiednie paski łączące d wręgi (w wrędze „A”, robimy szpilką otwór na oś śmigła), po czym sklejamy je ze sobą.

Gotową część przednią kadłuba łączymy z tylną, nasuwając segment 3 na pasek łączący „d”.