CCF20120309005 (5)

zauważalny, ale nie przekracza! 30% lotnictwa; nowoczesne systemy uzbrojenia, elektronika i informatyzacja stanowiły jeszcze mniejszy procent. Poważnym problemem był brak precyzyjnych informacji wywiadowczych, rozpoznania obrazowego (zwłaszcza zdjęć satelitarnych), a systemy dowodzenia i łączności, ze względu na lukę technologiczną pomiędzy Europą a Ameryką, nie zawsze umożliwiały współdziałanie. Francuzi, którzy spośród Europejczyków wnieśli największy wkład w operację, czuli się na tyle niedoinformowani i zepchnięci na margines, że zarzucili Amerykanom prowadzenie nalotów na własną rękę, bez konsultacji z sojusznikami.

Doświadczenia z konfliktu wokół Kosowa przekonały Wielką Brytanię i Francję do powołania europejskich sił ekspedycyjnych wielkości korpusu. Rada Europejska na posiedzeniu w Kolonii w czerwcu 1999 r. przyjęła francusko-brytyjskie postanowienia z St. Mało oraz niemieckie propozycje w sprawie wzmocnienia ESDP, wytyczając kierunki dalszego działania UE w obszarze militarnym. Tandem brytyjsko-francuski naciskał na przyspieszanie prac nad zdolnościami wojskowymi UE. Podczas dwustronnego spotkania w Londynie w listopadzie 1999 r. wydano deklarację, w której znalazły się konkretne propozycje, wypracowane na podstawie ustaleń z St. Mało. Zostały one przyjęte w grudniu tego samego roku podczas szczytu Unii Europejskiej w Helsinkach¹. Na nim również przyjęto program wojskowego przygotowania Unii Europejskiej do prowadzenia - w ramach EPBiO -operacji wojskowych o charakterze ekspedycyjnym - misji petersberskich. Program ten nosi nazwę Europejski Cel Operacyjny/Zasadniczy (Europem Headline Goal - EHG). W wyniku tych decyzji państwa członkowskie postanowiły stworzyć do 2003 r. wielonarodowy Europejski Korpus Szybkiego Reagowania (European Rapid Reaclion Cors - ERRC), liczący 50-60 000 żołnierzy (do 15 brygad). Nowa struktura wojskowa, wraz z komponentem powietrznym i morskim, powinna w ciągu 60 dni osiągnąć gotowość do prowadzenia samodzielnych operacji wojskowych. Uzgodniono ponadto, że UE powinna również dysponować mniejszymi jednostkami szybkiego reagowania, których stopień gotowości bojowej pozwoli na ich użycie w rejonie kryzysowym w ciągu 48 godzin od podjęcia decyzji. Jednostki miały dysponować wsparciem logistycznym, pozwalającym na utrzymanie zdolności do wykonania zadań przez okres co najmniej roku. Bazą dla nowej struktury wojskowej miał być przekształcony i dostosowany do nowych zadań Eurokorpus.

W Helsinkach zalecono także utworzenie - w ramach Rady do Spraw Ogólnych - stosownych struktur politycznych i wojskowych, koordynujących i realizujących Europejską Politykę Bezpieczeństwa i Obrony UE.

Na mocy decyzji Rady Europejskiej z Nicei z grudnia 2000 r., w styczniu 2001 r. utworzono, pod patronatem Rady UE, Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (Roli-tical Security Committee - PSC), odpowiedzialny za monitorowanie rozwoju sytuacji międzynarodowej w rejonach objętych zainteresowaniem UE oraz doradzanie

Radzie przy podejmowaniu decyzji dotyczących WPZiB oraz EPBiO. W czasie kryzysu PSC jest głównym organem doradczym Rady oraz przygotowującym między innymi scenariusze możliwych działań. W jego skład wchodzą wyżsi urzędnicy państw członkowskich w randze ambasadorów''⁰.

Kolejną instytucją powołaną w tym samym roku był Komitet Wojskowy Unii Europejskiej (Europem Union Military Committee - EUMC), składający się z szefów sztabów/obrony państw członkowskich. Na czele EUMC stoi przewodniczący w stopniu generała mianowany przez Radę UE na 3-letnią kadencję, delegowany ze szczebla szefa sztabu generalnego jednego z państw. Komitet jest odpowiedzialny za całość spraw wojskowych UE^{2 3}. Przygotowuje opinie dla PSC, a także udziela wojskowych ekspertyz. Instytucja ta podejmuje decyzje na podstawie konsensusu, będąc jednocześnie najwyższym organem wojskowym w ramach Rady UE, a także forum konsultacji i współdziałania. Jego rola wzrasta w czasie sytuacji kryzysowych, kiedy opiniuje i rekomenduje PSC zarówno tzw. koncepcję operacji, jak i plan operacyjny sporządzony przez dowódcę operacji, a w czasie jej prowadzenia nadzoruje sposób jego realizacji.

Również w 2001 r. został utworzony Sztab Wojskowy Unii Europejskiej (Eu-ropean Union Military Staff - EUMS), instytucja, której zadaniem jest wdrażanie decyzji Komitetu Wojskowego UE. W EUMS służą delegowani oficerowie z państw członkowskich UE. Do zadań sztabu - struktury liczącej ok. 150 osób -należy analizowanie bieżącej sytuacji i ostrzeganie o potencjalnych konfliktach zbrojnych, opracowywanie planów strategicznych misji petersberskich, planowanie sił i środków oraz przygotowywanie sił zbrojnych do wykonywania operacji w ramach ESDP⁴. EUMS wchodzi w skład Sekretariatu Generalnego Rady UE, jako departament bezpośrednio podległy Sekretarzowi Generalnemu Rady/Wysokiemu Przedstawicielowi ds. WPZiB. Na jego czele stoi dyrektor generalny w stopniu generała broni, który w czasie sytuacji kryzysowych lub na czas ćwiczeń powołuje Zespoły Działania Kryzysowego (Crisis Action Teams - CAT), oraz zastępca -szef Sztabu Wojskowego UE.

Podstawową strukturę EUMS tworzą:

-    Zarząd Planowania i Polityki w składzie: Oddział Polityki, Oddział Planowania, Oddział Przygotowania Sił Zbrojnych,

-    Zarząd Wywiadu w składzie: Oddział Polityki Wywiadu, Oddział Zapotrzebowań, Oddział Opracowań Wywiadowczych,

-    Zarząd Operacyjny i Ćwiczeń w składzie: Oddział Zarządzania Kryzysowego, Oddział Operacji Bieżących,

271

1

Ministry of Defense, Statements on Eslimales, 1999, vvww.mod.uk/policy/wp99. Dostęp z dnia 03.07.2007.

2

   COUNCIL DECISION of 22 January 2001 setting up the Political and Security Committee (2001/78/CFSP), (Acts adopted pursuant to Tille V of the Treaty on European Union), „Officia! Journal ofthc European Communities”, L 27/1, 30.1.2001.

3

   COUNCIL DECISION of22 January 2001 setting up the Military Committee of the European Union (200I/79/CFSP), „Official Journal ofthe European Communities”, L 27/4, 30.1.2001.

4

   COUNCIL DECISION of22 January 2001 on the establishment of the Military Staff of the European Union (2001/80/CFSP), „Official Journal ofthe European Communities”, L 27/7, 30.1.2001.