CCI00016

^chczusowego statusu tych krajów w strukturze unitarnego państwa. Na ich wie doszło do wykreowania w obydwu krajach odrębnego regionalnego mu organów (parlamentu, rządu), stanowiącego, w istocie rzeczy, replikę mu westminsterskiego. Zakres uprawnień parlamentu szkockiego jest więk-Należy do niego tworzenie prawa w wyraźnie powierzonych mu dziedzi-iokalnych). Obydwa parlamenty wyposażone zostały w uprawnienia doty-oudżetu i podatków.

5_rdziej skomplikowana jest sytuacja Irlandii Północnej, pozostającej Zjednoczonym Królestwie po secesji Irlandii Południowej (Republika Irlan-L uznanej przez Wielką Brytanię w r. 1921. Republika Irlandii, występując w 1949 ze Wspólnoty Brytyjskiej, zerwała wszelkie więzy ze Zjednoczonym lestwem. W jego ramach Irlandia Północna do roku 1972 korzystała z autowi. W wyniku konfliktów społecznych wybuchających na różnym tle, wojny owej i nieudanych prób unormowania sytuacji, działalność autonomicznych irlandzkich została zawieszona. Utrzymywał się tam stan wyjątkowy, odia Północna od tego czasu rządzona była wprost z Londynu, za pośredniczce kret ar za stanu ds. Irlandii Północnej będącego jednocześnie członkiem ir.etu.

Efektem współpracy rządów Zjednoczonego Królestwa i Republiki Irlandii, e ze tej w celu normalizacji sytuacji i podjęcia decyzji w sprawie przyszło-Ulsteru (Irlandii Północnej), była podpisana w r. 1985 umowa, przez scepty-kreślana jako „niemająca znaczenia” lub „przelotna”.

W efekcie wieloletnich i wielostronnych rokowań doprowadzono jednak do ojowego rozwiązania konfliktu ulsterskiego. Zawarty kompromis przybrał oę normatywną. 30 listopada 1999 r. Izba Gmin zdecydowaną większością (318 do 10) przyjęła ustawę o przekazaniu władzy nad Ulsterem z Lon-djr._ Zgromadzeniu Autonomicznemu Irlandii Północnej. Nastąpiło to po podaniu ustawy przez królową Elżbietę II z dniem 1 grudnia 1999 r. Na podsta-fte ustaw)' mieszkańcy prowincji po 25 latach odzyskali więc własną odrębną ■iministrację z lokalnym parlamentem i rządem. Do kompetencji władz ulster-i przekazane zostały sprawy finansów prowincji, zatrudnienia i rolnictwa, y zdrowia i edukacji, kultury, środowiska i inwestycji. W konsekwencji też blika Irlandii zrzekła się swoich roszczeń terytorialnych do Ulsteru, doko-jąc także zmian w swojej konstytucji stanowiącej o prawie Dublina do sze-iu hrabstw na północy wyspy. W celu zacieśnienia współpracy autonomiczne-Ulsteru z Republiką Irlandii, a także współpracy Londynu i Dublina w spra-sch dotyczących prowincji doszło do zawarcia w Dublinie między ministrem praw zagranicznych Irlandii i brytyjskim sekretarzem stanu ds. Irlandii Północ-IKj porozumienia o powołaniu Rady Ministerialnej Północ-Południe, brytyjsko-idzkiej konferencji międzyrządowej i Rady Brytyjsko-Irlandzkiej.

Mimo wyraźnych podstaw do uznawania, iż zawarte wielostronne porozu-pokojowe normalizuje sytuację w Irlandii Północnej, jego autorzy świa-są także jego kruchości. Trwałość porozumienia bowiem i wiązane z nim

19