choroszy0

150

Rys. 5.100. Kąt wzniosu mimośrodu

W tej grupie zamocowań największe rozpowszechnienie mają dociski mimośrodowe. Ogólny pogląd na ich budowę i zasadę pracy przedstawiono na rysunku 5.99.

Część roboczą stanowi tu krzywka 1 osadzona mimośro-dowo na stałym czopie 2 przymocowanym do korpusu uchwytu i wprawiana w ruch obrotowy za pomocą rękojeści 3 (rys. 5.99a). Zarys krzywki 1 może być kołem, spiralą Archimedesa lub spiralą logarytmiczną. Jeśli uwzględni się, że lepsze właściwości samohamowne mają dociski o stałej wartości kąta wzniosu mimośrodu 8 (rys. 5.100), to należałoby posłużyć się tu spiralą logarytmiczną. Kąt wzniosu mimośrodu bowiem jest stały. Zmienia się on w niewielkim zakresie dla spirali Archimedesa, a w szerokich granicach - w krzywkach kołowych. Ponieważ jednak wykonanie dwóch pierwszych krzywek jest dość trudne i kosztowne, w praktyce posługuje się głównie krzywkami j kołowymi.

Zasada działania docisków mimośrodowych opiera się na zmienności promienia j wodzącego r_w w zakresie od r_wmin = r — e do r_wmax = r + e (rys. 5.99a). Aby wyznaczy: ] wartość mimośrodowości e, musimy uwzględnić: wahania grubości przedmiotu obra- i bianego, w granicach tolerancji wykonania T_g, luz minimalny L_min potrzebny do swo-| bodnego zakładania i zdejmowania przedmiotów oraz zapas na zużycie docisku, naj-j częściej 0,57),. Zgodnie z rysunkiem 5.99 zależność tych wielkości wyraża się wzorem j

^2e = ^Lmm ^+Tg⁺ Q’^5Tg .

czyli

^min ⁺¹’⁵⁷g

e —-.

2