231
kumentacja technologiczna zwykle nie podaje wartości tych parametrów. Ze względu na konieczność określenia w toku normowania ścisłego przebiegu operacji, wyznaczenie dokładnych wartości normy czasu byłoby wówczas bardzo pracochłonne. Z tego właśnie powodu przy małym programie produkcji stosuje się metodą analityczną uproszczoną. Istota tej metody polega na uproszczeniu sposobów obliczania czasu głównego oraz na ustaleniu dla typowych prac stosunku pozostałych składników normy czasu do czasu głównego. Uproszczenie wzorów do obliczania tg otrzymuje się w wyniku przyjęcia na podstawie danych statystycznych średnich parametrów skrawania stosowanych w produkcji oraz wyznaczenie współczynnika Ar, umożliwiającego doprowadzenie wzoru do postaci prostego iloczynu, np. średnicy obrabianej powierzchni D i długości L. Dla obróbki toczeniem czas maszynowy określa podany wcześniej wzór (8.1).
Ponieważ prędkość skrawania jest opisana zależnością
nDn
w której: D - średnica powierzchni obrabianej, mm, stąd
n = ^ , [obr/min],
przeto możemy napisać
7iDL
Jeśli założy się, że i = 1 i określi na podstawie opracowanych statystycznie obserwacji najbardziej prawdopodobne wartości vc if to otrzyma się we wzorze (8.3) stałą wartość wyrażenia
1000vc/
Ostatecznie więc czas maszynowy
tg = kDL [min]
gdzie: k - współczynnik, D - średnica powierzchni obrabianej, L - długość.
Analogicznie postępujemy podczas wyprowadzania wzorów do obliczania najbardziej prawdopodobnego czasu głównego dla pozostałych sposobów obróbki. Na podstawie zebranych razem zależności, w których uwzględniono wzięte z praktyki przeciętne wartości parametrów skrawania, można prosto i szybko wyznaczyć czas główny. Wzór takiego opracowania dla toczenia i szlifowania przedmiotów stalowych przedstawiono w tabeli 8.6.
Opierając się na przeciętnych dla praktyki przemysłowej udziałach czasu tpz, tp i tu w czasie jednostkowym tj wyznacza się następnie współczynnik określający zależności normy czasu N, od czasu tg