choroszyI1

Za spajanie zgniotowe, zwane też spajaniem na zimno uważamy taki proces, w którym pod wpływem dużego nacisku następuje zbliżenie do siebie kryształów spajanych metali na tak małą odległość (od 0,1 do 0,2 nm), że powstaje połączenie spójne dyfuzyjne. Nieodzownym warunkiem uzyskania poprawnego złącza jest staranne przygotowanie powierzchni przyłączy do spajania. Polega ono na odtłuszczeniu ich w rozpuszczalnikach organicznych i usunięciu - za pomocą szczotkowania mechanicznego - warstewek tlenków, chlorków, siarczków, węglanów itp.

Do zalet spajania zgniotowego zalicza się zachowanie właściwości mechanicznych łączonych metali, jako że proces ten odbywa się bez nagrzewania, prosty jego przebieg i mały koszt. Ujemną stroną jest natomiast ograniczone zastosowanie. W praktyce posługujemy się nim w łączeniu materiałów, które wykazują zdolność do głębokiego odkształcenia plastycznego, takich jak: aluminium, miedź, nikiel, cyna, ołów, kadm, srebro, złoto, lit, pallad i żelazo Armco, a także stopy aluminium w stanie wyżarzonym (jak np. Al-Mn - do 3% Mn, Al-Si, Al-Mg, Al-Cu), aluminiowe stopy łożyskowe, mosiądze, brązy (cynowe, aluminiowe, krzemowe i manganowe).Ten typ połączeń znalazł głównie zastosowanie w przemyśle elektrotechnicznym i energetycznym do łączenia szyn elektroenergetycznych, końców^rek przewodów, powłok kabli itp.

Zbliżonym procesem do spajania, zgniotowego jest zgrzewanie. Podczas zgrzewania za pomocą nagrzewania łączonych metali doprowadza się przyłącza do stanu plastycznego. Dzięki temu zmniejsza się wartość potrzebnego nacisku i występują mniejsze niż w spajaniu zgniotowym ślady odkształceń w miejscu łączenia.

Kolejnym procesem łączenia spójnego jest spawanie. Polega ono na nadtopieniu brzegów przyłączy zwykle z doprowadzeniem stopionego dodatkowego materiału (spoiwa) o składzie zbliżonym do materiałów podstawowych lub bez spoiwa.

Lutowanie stanowi proces łączenia spójnego, w którym następuje powiązanie przyłączy jednostek bez ich nadtapiania za pomocą dodatkowego metalu, tzw. lutu. Ponieważ materiał rodzimy nagrzewamy tylko do temperatury, przy której występują procesy adhezyjne i dyfuzyjne, przeto - w odróżnieniu od spawania - właściwości materiałów łącznych nie ulegają zmianie. Zależą one głównie od właściwości spoiwa - lutu.

2. Połączenie sczepne polega na uzyskaniu więzi adhezyjnej między jednostkami, a mianowicie przez zlepianie jednostek (połączenie zlepione lub sklejone) lub przez głębokie zanurzenie jednego elementu w materiale drugiego podczas jego formowania (połączenie zalane, zaprasow'ane itp.). W procesach montażu stosuje się najczęściej sposób pierwszy, zlepianie jednostek. Wytrzymałość połączeń sklejonych zależy od właściwości klejonych materiałów przyłączy i klejów, warunków wykonania oraz konstrukcji złącza i rodzaju obciążenia. Dla najczęściej używanych klejów wytrzymałość slityczna na ścinanie R_t zmienia się w przedziale od 10 do 30 MPa dla klejów łączom :i na zimno i od 20 do 60 MPa - dla klejów łączonych na gorąco.

Podobnie jak w połączeniach spajanych, również i w połączeniach sczepnych : u . -ży starannie przygotować powierzchnie do klejenia. Dla przyłączy z aluminium . _ stopów dobre wyniki daje obróbka chemiczna przeprowadzana zgodnie z PN-~1