CCF20130211025

konywanej reakcji). Ten rodzaj szybkości, ceniony w życiu codziennym, w sporcie nabiera pierwszorzędnego znaczenia. Na ogół u sportowców reakcja nie różni się zdecydowanie od reakcji osób nie uprawiających sportu. Wyraźna różnica występuje jednak w wypadku wykonywania specyficznego ruchu, np. przy ćwiczeniach z piłką. Piłkarze muszą szybko reagować na ciągle zmieniające się sytuacje w grze. Najbardziej typowa szybkość reakcji przejawia się w grze jako natychmiastowa odpowiedź ruchowa na wszystkie momenty występujące w walce.

Rozwijanie szybkości wymaga systematycznego treningu centralnego i obwodowego układu nerwowego. Chodzi przede wszystkim o rozwijanie labilności procesów nerwowych w centralnym układzie nerwowym i koordynacji nerwowo-mięśniowej w układzie obwodowym.

W treningu sportowym istnieje pojęcie tzw. szybkości wytrzymałościowej. Określamy nim zdolność zawodnika do przebiegania w szybkim tempie np. odcinków 100-metrowych i dłuższych. W piłce nożnej z rozmiarów pola gry wynika, że zawodnicy z maksymalną szybkością przebiegają dystans ok. 30— 40 m. Częściej natomiast stosują krótkie kilku lub kilkunastometrowe zrywy i starty.

Poprawne kształtowanie szybkości, przyswajanie zawodnikom prawidłowej techniki biegu jest niezbędne w każdej dyscyplinie sportu. Wzorowa technika biegu ma duży wpływ na polepszenie szybkości. Należy pamiętać, że szybkość maksymalna zależy w dużym stopniu od opanowania techniki ruchu, elastyczności, siły mięśni i umiejętności ich rozluźniania. W rozważaniach teoretycznych na temat szybkości specjalnej piłkarza najczęściej wymienia się następujące cechy warunkujące szybkość:

1)    szybkość reakcji,

2)    szybkość biegowa,

3)    szybkość działania technicznego,

4)    szybkość działania taktycznego.

O szybkości reakcji i szybkości biegowej już wspominaliśmy. Natomiast o szybkości działania technicznego należy powiedzieć, że technika bez dostatecznej dynamiki traci wiele na skuteczności. Dzisiejsza gra w piłkę nożną wymaga tzw. szybkiej techniki. Tą nazwą określamy maksymalne przyspieszenie działalności ruchowej zawodnika z piłką. Do najważniejszych czynników przyspieszających opanowanie techniki zaliczamy:

1)    przyspieszenie tempa biegu zawodnika w celu skrócenia czasu i odległości, np. przyjmowanie piłki w ruchu,

2)    opanowanie specjalnych czynności przyspieszających grę, np. podanie bez przyjęcia, gra głową, strzał z rjowietrza

Szczególną uwagę zwraca się na odpowiednią siłę i celność podania piłki. Silne i dokładne uderzenia znacznie wpływają na przyspieszenie tempa gry. Drużyna stosująca w grze silne i dokładne podania piłki może grać szybciej aniżeli zespół mający bardzo szybko biegających zawodników. O szybkości gry nie decyduje bowiem szybkie bieganie po boisku, ale szybkie tempo i rytmiczność przeprowadzanych akcji. Stosując taki sposób rozgrywania meczu zawodnicy nie muszą „wybiegać” 90 minut, ale dyktują przeciwnikowi tempo dzięki bardziej ekonomicznemu i mniej wyczerpującemu stylowi gry.

Należy wspomnieć również o szybkości działania taktycznego, gdyż piłka nożna staje się grą coraz szybszą. Bezpośredni wpływ na przyspieszenie gry mają liczne kombinacje taktyczne oparte głównie na dążeniu zmierzającym do zaskoczenia przeciwnika akcją ofensywną. Doświadczenia wykazują, że szybkie u keje są najbardziej skuteczne. Zależą one jednak od aktywności poszczególnych graczy, od szybkiej oceny sytuacji i od szybkiego znalezienia właściwego rozwiązania na boisku. Wprawdzie gra w piłkę nożną nie polega na systematycznym przyspieszaniu akcji n charakter arytmiczny gry stanowi tutaj w pełni obiektywną zawadę (czasem zwolnienie tempa gry jest jak najbardziej celowe), to jednak zakłada się, że wszystkimi dostępnymi środkami należy dążyć do nieoczekiwanego wzmożenia tempa gry i zaskoczenia przeciwnika.

Szybkość należy ćwiczyć we wszystkich okresach treningowych, od zaprawy zimowej począwszy, a na okresie przejściowym skończywszy.

Jedną z najczęściej stosowanych metod ćwiczenia szybkości jest powtarzanie wszystkich wykonywanych ruchów z maksymalną prędkością. Czas pracy szybkościowej regulowany jest w tej me-! odzie możliwością utrzymywania szybkości zbliżonej do maksymalnej; przerwy między powtórzeniami powinny trwać odpowiednio długo, aż organizm będzie zdolny do powtórnego wysiłku bez obniżania szybkości, natomiast liczba powtórzeń uwarunkowana Ji>Ht szybkością narastania zmęczenia.

Zdaniem znacznej części doświadczonych praktyków, ćwiczenia wr.ybkościowe powinno się wykonywać często, w różnorodnej formie, w zmiennych warunkach a przede wszystkim nie za dużo r prędkością zbliżoną do granicznej.

Należy pamiętać ponadto, że najbardziej racjonalną drogą rozwoju szybkości jest równoległa praca nad zwiększeniem gibkości, ulepszeniem techniki ruchów, zwiększania umiejętności rozluźnia--    ndyjflłu w ruchach itn._