,uR przepływów pieniężnych
jednostkę dowodnie wykorzystane, na przykład: depozyty zabezpieczające,tjL kady zabezpieczające kredyty, środki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjj nych, środki Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawna akredytywy, otrzymane wadia z tytułu planowanych przetargów. W standard* przyjmuje się umownie, że są to środki pieniężne, którymi możliwość dysposo. wania jest ograniczona na dłużej niż 3 miesiące od dnia bilansowego
Warto wskazać również na następujące sformułowanie użyte w standardu f niezgodność sumy pozycji D + F z kwotą wykazaną w pozycji G wskazuje, a I przy sporządzeniu rachunku przepływów popełniono błąd i konieczna jest weą. | fikacja poprawności rachunku.
Próba realizacji określonych celów sprawozdania finansowego, wariantowośćwy- 1 ceny aktywów i zobowiązań niewątpliwie komplikuje sporządzanie „noty obja- 1 śniającej” do pozycji bilansowej „środki pieniężne”, jaką jest rachunek przepły- I wów pieniężnych sporządzany według metody pośredniej.
W tym miejscu powstaje pytanie: jeżeli tak duże znaczenie przypisuje s| I informacji o przepływach pieniężnych, to dlaczego systemy ewidencyjne ra- I chunkowości nie są dostosowane do ich zestawiania. W związku z tym można l jednoznacznie stwierdzić, że najważniejszym argumentem za stosowaniem I metody pośredniej było i jest niedostosowanie systemów finansowo-księ- I gowych na potrzeby rachunku przepływów pieniężnych. W rachunkowości I nadal wyróżnia się tradycyjny podział kont na bilansowe i wynikowe, czyli kont, I na których gromadzi się dane na potrzeby sporządzenia bilansu oraz rachunku zysków i strat. Brak kont, na których byłyby ewidencjonowane zdarzenia gospodarcze o rodzajach wpływów i wydatków spowodował przyjęcie „pewnego kom- 1 promisu”, czyli tzw. metody pośredniej.
Aktualnie prowadzone prace przez różne organizacje zalecają lub nakazują stosowanie metody bezpośredniej. Dane do sporządzania rachunku przepływów, jako zestawienia wpływów i wydatków środków pieniężnych, muszą pochodzić z ksiąg rachunkowych. Istnieje wówczas możliwość sporządzania rachunku za dowolne okresy, w dowolnych przekrojach zbieżnych nie tylko z wymogami sprawozdawczymi, ale również powiązanego z planowaniem wpływów i wydatków. W związku z tym warto zastanowić się nad pytaniem: jak dostosować systemy finansowo-księgowe do sporządzania rachunku przepływów metodą bezpośrednią?
Analizując zakres ksiąg rachunkowych, można stwierdzić, źe możliwości ich wykorzystania dla sporządzania rachunku przepływów pieniężnych należy upatrywać w odpowiednim wykorzystaniu dziennika oraz w odpowiedniej organizacji księgi głównej i ksiąg pomocniczych. Uzasadnieniem tego stwierdzenia jest również schemat 2.2., z którego wynika że wymienione urządzenia księgowe mogą być przydatne do ujmowania danych o przepływach pieniężnych.
Schemat 2.2. Przepływ danych i informacji we wspomaganym komputerowo systemie rachunkowości na potrzeby sporządzania rachunku przepływów pieniężnych metodą bezpośrednią
Objaśnienia do schematu:
1- sporządzenie rachunku przepływów pieniężnych na podstawie danych księgi głównej i ksiąg pomocniczych,
2- sporządzenie rachunku przepływów pieniężnych na podstawie danych dziennika.
Źródło: W. Gos. Sporządzanie sprawozdania z przepływu środków pieniężnych metodą bezpośrednią, .Rachunkowość" 2000, nr 9, s. 542.
Do ujęcia zapisów (operacji gospodarczych) w porządku chronologicznym wykorzystuje się dziennik. Zbiory danych dziennika można traktować jako bazę danych księgowych. Dziennik można zdefiniować jako urządzenie księgowe służące do wstępnego ujęcia lub dokonanych kolejno numerowanych operacji gospodarczych w porządku chronologicznym. Podstawowym celem dziennika jest zachowanie tzw. śladu rewizyjnego (w języku niemieckim Reumondatenflusś) łączącego dowody księgowe odzwierciedlające operacje gospodarcze z agregatami w postaci sald lub obrotów, które charakteryzują określone stany majątkowe lub procesy (na przykład: przychody, wpływy, koszty, wydatki).