DSC00357 (10)

QUA ND IE TE V01

Kiedy samotną śledzę cię tajemnie,

Całą w zadumie cichej zatopioną,

Z głową ku ziemi łagodnie skłonioną,

Z dała od ludzi i z dala ode mnie,

Nieśmiałość mowę tłumi zalęknioną,

Pragnę powitać ciebie — lecz daremnie:

Oczy i lica pomieszaniem płoną,

Serce i myśli zamierają we mnie.

Jak dziecię, Mego lękam się widokm Duszę przeszywa promień twego wzroku,

Język się zwykłej zrzeka powinności —

/Tylko z mych westchnień, tylko z mej rozpaczy, / Poznać mię możesz: czyli nie dość znaczy Boleść tak wielka na dowód miłości?

Przekład, M. Wronckiej.

| SONETÓW DO MARII I NA ŚMIERĆ MARII