DSC00500 (12)

i zachodzi on przy jsdnoczeaiym zmniejszeniu się energii potencjalnej cUmtm , euliusUtyczmm;    ^w 14

AJtp^eU.

Z zasady zachowania energii wiadomo, że przyrost energii A£* musi być równy spadkom skąd dostajemy

v

0)

magnetycznym

Biegnącą z taką prędkością wiązka elektronów opuszcza działo elektronowe i dostaje się w obszar w przybliżeniu jednorodnego pola magnetycznego o liniach skierowanych prostopadle do kierunku prędkości P. Na każdy elektron działa pochodząca od pola siła magnetyczna (siła Lorentza) F - q(p«B), skierowana prostopadle do linii pola i prostopadle do prędkości (Rys. 2). Siła ta pełni rolę siły dośrodkowej w ruchu elektronu po okręgu, czyli:

» mv^a

evB =-,

r

z czego otrzymujemy:

e _ v m Br

Po wstawieniu prędkości v danej wzorem (1), możemy napisać:

e

m

skąd wyznaczapor ładunek właściwy efektronu.

(2)

L ^2U

m* B*r*

Z Wyznaczenie indukcji pola magnetycznego

W zmowie liboraloiyjiya pole magnetyczne wytworzone jest przez dwie cewki O promieniu A umieszczone wspotositzwo w równoległych jaszczyznacł) oddalonych o 2d Każda cewka składa mę z ^Zwojów. l.klad takich cewek jest przedstawiany schematycznie na Rys. 3. W celu obliczom indakrj* pola magnetyczmsgs w jMafccae P. położonym w jednakowej odległości d od oba cewek i sdegłysł o r ad osi cewek, podzśetmy każdą cewkę aa niodtoAczcnM małe odcinki o długości d/. W każdym cdeńfcs |f ptysie peąd<V7, a jedna z takich odcinków, którego wektor wodzący 1 tworzy I wektorem wodzącym f piadrts T\u$ę.jm* amysowmy na Ryt. 3. Poła magnetyczne w fMHfccśe P wytworawa pr/ez tea odernt* / prądem zależy ad odk^ośc* z' punktu P od odcmicj d/. Dfagągo asgpśsrw zajmiemy s»ę wyznaczeniem wektor* r* Możno go obliczyć z wektorów I, <? i

||J

r*-M+3+r.

• powiewa* wakiflsy tt ag d"¹*

jf »|fr. R. $J. il * |l 0.    P i Jr watr. r oaog, 0|,

Md

($)

^oan f J** ^ró'^x’^na:

<4J

■ '!^Ri+r

Pnyczjuck do wektora indukcji pola magnetycznego w punkcie P, wytworzony przez rnały odcinek d/ z prądem NI położony na lewej cewce, wyznaczamy z prawa Biota-Savarta:

4*    /³

Doczyn wektorowy w powyższym wzorze można wyznaczyć za pomocą zależności (3) wektora f' od wektorów R,3 i r _t co daje:

dJkt* *    + ól*3 + Ól*T.    (6)

Każdy z trzech iloczynów wektorowych w powyższym wzorze można łatwo obliczyć co do wartości, ponieważ znamy kąty pomiędzy tworzącymi je wektorami, i co do kierunku, ponieważ "teiny, że wynik mnożenia wektorowego jest prostopadły do płaszczyzny zawierającej oba wektory:

Jjf *(-1] ■ d/-Jł,    a stąd    dT *(—/?)* jp, 0, d/-tf]

a 61-d,    a stąd    df*i? = [0, d/ d, Oj

jdT^ri » Mr-malW +p) - dlrcotę, astad dT*r « |0, 0. -d/rco**]

|||ąj»dslav/ie zależności (6), otrzymujemy:

d/^r' » (o, d/-d, d/(if-rcosf>)|,

wyznaczyć ze wzoru (5) przyczynek dfl* do wektora indukcji poła, pochodzący od arf^pMcinka d/:

d£* - £    (0, </, M~rco%<p].

4* r ‘    f

145