DSC00806

A

■ L

mii

ktl, fctóf y W MidltltKilU t/fi    | Utii/i, W C niulMkl r(MW4^) kwok* „**f*d»< nn- rany", ś li/wHfko*

Wł pocrtyckiaj lutni przypisuj*- wtakiwftścl Urfspw*' (ytjinOi Taklo niMliwokcl interpretacji r/r>li pod' nuwo|q llcitno wiórki KnloJmiiu, np. Do lułni, (jfteu**.

Do U my na, Do P ab la na, AU* poezja kittiiyi^toino odwoływała ilq tokże do wzom poaty-yotpt/laru (roi' nlka, pafitfjfza), któr<mm kontakt •/. przyroda porwała! wnikliwiej obserwować naturaliw odruchy auioqo lorca. Jednak w obu przypadkach w owym oddaleniu i samotności — będących zazwyczaj przejawem kotw fliktu ze środowiskiem — pocieszeniem pozostawała myśl o uznaniu przyszłych pokoleń i pośmiertnej d>-wie poetyki

Obok przedstawionych wyżej zadań poezji i jej funkcjonowania społecznego zarysowuje się vr świadomości przedstawicieli sentymentalizmu jeszcze koncepcja trzecia, nie mniej ważna i mająca istotne konsekwencje w praktyce literackiej. Jest ona najbliższa orientacji poznawczej, czyniącej głównym przedmiotem. zainteresowania samą rzeczywistość, w której żyje człowiek. Podczas gdy referowane wyżej stanowiska albo głosiły konieczność przekształcenia tej rzeczywistości według wzorca porządku naturalnego drogą zindywidualizowanej pedagogiki, albo też odwracały się zupełnie od złego świata, preferując wniknięcie w tajniki życia wewnętrznego — ta trzecia rewaloryzuje obserwacje i odtwarzanie tego, co człowieka otacza i co stanowi jego środowisko społeczne.

Opinie takie głoszone były najczęściej z okazji rozważań o powieści, której z racji gatunkowej swoistości najdogodniej było przypisać założenia poznawcze, ale spotkać je można także np. wśród reneksjjKńiai-nina o zadaniach poezji, snutych w talach utworach, jak Do Karola Berkena, Do Ignacego Witoslawskiego,

15 — Kl4*ycyrm, MptywsuHw,

i M

/ /