DSC00858

W Retoryce zajął się opracowaniem reguł oratorstwa (retoryki), czyli inaczej mówiąc sztujj przemawiania. Wyróżnił trzy rodzaje mów: doradczą (polityczną), sądowniczą i popisowy omówił sposoby oddziaływania na słuchaczy poprzez wywoływanie w nich odpowiedni(|’ emocji, wreszcie przeanalizował kwestie związane z językiem i stylem.

Źródta

Co prawda Arystoteles zdystansował się od Platona, ale jednocześnie przejął i w mniejszym lub większym stopniu zmodyfikował wiele poglądów swojego nauczyciela. Teoria Sj zyskała kształt teorii materii i formy, pozostało przeświadczenie, że wiedza naukowa polega na poszukiwaniu przyczyn wyjaśniających rzeczy i zjawiska. Wpływ Platona jest wyraźny w poglądach psychologicznych i teologicznych Arystotelesa. Należy jednak pamiętać, że w swoich badaniach naukowych Arystoteles zawsze brał pod uwagę opinie poprzedników, analizował je, zgadzał się bądź polemizował z nimi, i dopiero wtedy formułował własne teorie.

Wpływ i recepcja

fa

n i!

jjr. H1

/V

H

■

m

istotdizniu,

i renesan:

^rozwój widu dz ^Sagjryty.Jednakżec ajimiadotyczłce logik

Arystoteles stał na czele założonej przez siebie szkoły prawie do końca swego żyda, czyli przez 13 lat. Potem jego doktrynę filozoficzno-naukową kontynuowali i rozwijali kolejni uczniowie, w ten sposób narodził się tzw. arystotelizm. Po śmierci Arystotelesa szkołą przez 38 lat kierował Teofrast z Eresos. Inny uczeń Arystotelesa, Eudemos z Rodos, zasłynął, dzięki pracy poświęconej dziejom nauk matematycznych, jako pierwszy historyk nauki. Fragmenty tego dzieła stanowdą do dzisiaj cenne źródło poznania matematyki przed Euklidesem. Po Teofraście scholarchą szkoły został Straton z Lampsaku (287-269). Interpretował on arystotelizm na sposób materialistycznj| W następnych stuleciach Likeion straciło na znaczeniu. W I w. p.n.e. kolejny ją kierownik, Andronikos z Rodos, uporządkował i wydał pisma Arystotelesa w edycp zbiorowej. Mimo to szkoła perypatetyków zagubiła swoją filozoficzną wyrazistość, ulegając wpływom stoicyzmu i neoplatonizmu.

Pojawili się natomiast komentatorzy, którzy zajęli się rekonstrukcją, ale też uzupełnianiem niejasnych wątków filozofii Arystotelesa. Za pierwszego inicjatora tego ruchu uznaje się Andronikosa z Rodos, natomiast za najznakomitszego Aleksandra z Afrodyzji (ok. 200 r. n.e.), który dokonał naturalistycznej interpretacji arystotelizmu, odrzucając między innymi przekonanie o nieśmiertelności duszy ludzkiej.

W okresie wczesnego średniowiecza najbardziej zasłużonym propagatorem filozofii Arystotelesa był Boecjusz z Rzymu (ok. 475-524), aż do XII w. Arystotelesa znano właśnie dzięki jego pracom translatorskim i komentarzom, chociaż ta znajomość ograniczała się właściwie do pism z zakresu logiki. PO utracie przez Grecję niepodległości spuścizna filozofa ze Stagiry trafiła najpierw do Syrii, a następnie do Arabii, Wśród uczonych arabskich znalazło się wielu komentatorów arystotelizmu, do

Arystoteles w Polsi Aiystotizm najwcześniej i "Hsctolastyczną. j Krakowsfc

et Santi, ^ragment.