DSC00894 (2)

-    - --- ~l—I--------- t J

padkach osób z zaburzeniami prowadzących do samookaleczenia się.

Uważano, że niezwykle charakterystycznym elementem dla napadów psychogennych, jest wyrzucanie miednicy. Ruchy miednicy są elementem wspólnym dotyczącym pacjentów z padaczką, pacjentów z psychogennymi napadami rzekomopadacz-kowymi oraz z typem mieszanym napadów (Leis i wsp., 1992; Gey-er i wsp.. 2000; Saygi i wsp., 1992). Należy podkreślić, że charakterystycznym ruchem miednicy dla napadów psychogennych jest wyrzucanie miednicy do góry. W badaniach oceniających występowanie ruchów miednicą stwierdzono je u 6 proc. pacjentów z padaczką skroniową, u 24 proc. z padaczką czołową i u ł7 proc. z napadami rzckomopa-daczkowymi (Geyer i wsp., 2000). W naszym materiale ruchy miednicą o charakterze wyrzucania w napadach rzekomopadacz-kowych zaobserwowano u 19 proc. pacjentów (Jędrzejczak i wsp., 2000).

Ustalenie właściwego rozpoznania mogą utrudnić dane z wywiadu. jak np. uszkodzenie około-uuuY^iiyui w skULKacn Dięoow diagnostycznych (Krumholz i Niedermeyer, 1983). Najbardziej dramatyczną pomyłką jest diagnozowanie stanów padaczkowych u pacjentów z napadami rzekomopadaczkowymi. Niektórzy pacjenci z napadami niepa-daczkowymi mają przedłużone napady i są często przyjmowani na odziały intensywnej opieki jako stany padaczkowe (Toone i wsp., 1979; Howell i wsp., 1989; Levitan i Bruni, 1986; Jagoda i wsp., 1995). Pacjenci tacy niejednokrotnie spędzają wiele dni na tych oddziałach, gdzie stosuje się zwiotczenie i sztuczną wentylację. Różni badacze starali się podkreślić różnice pomiędzy napadami rzekomopadacz-kowymi, a padaczkowymi poprzez tworzenie list objawów różnicujących te dwie choroby. Niestety nie ma pojedynczej klinicznej cechy, która pozwoliłaby na odróżnienie napadu psychogennego od napadu padaczkowego, należy opierać się zawsze na zespole cech. Wybiórcze zastosowanie jednego lub dwóch elementów z listy objawów może powodować stawianie szybkich, ale mimowolnie fałszywych rozpoznań. Diagnoza musi więc być

burgh. Scotland: Churehill-Living-stonc 1993:397-457.

5.    Betts T. Boden S. Psetidoseizures In: Trimble M, cd. Women and Epilepsy. Chichester, England: Wiley 1991: 243-59.

6.    Betts T, Boden S. Diagnosis, mami-gemem and prognosis of ci group of 12S putients with non-epileptic aftach disorder. Part I. Seizure 1992: 1(1): 19-26.

7.    Buchanan N. Snars J. Pseudoseizu-rcs (nort cpilcptic aftach disorder) -c lim cal manćgement and nuteome in 50 paiients. Seizure 1993: 2: 141-6.

8.    Cohen RJ, et al. Hysterical seizure -snggestion as a provocafive EEG fest. Ann Neurol 1982: 11:391-5.

9.    Desai BT. et al. Psychogenic seizure s: a smdy of 42 aitacks in six pa-tients with iniensive monitoring. Arch Neurol 1982: 32: 202-9.

10.    Fakhoury T. Abou-Khalli B. Newman K. Psychogenic seizures in old age; a Case report. Epilepsia 1993: 34: 1049-51.

11.    Folks D. Ford C. Regan W. Cenne r-sion spnptoms in a generał hospital. Psychosomaries 1984; 25: 285-95.

12.    Gales JR. Ramani V, Whalen S. ei al. Iciai chamctnisiic of pseudoseizu-res. Arch Neurol 1985:42: J183-7.

13.    Geyer JD. et al. The valuc of pchic thrusring in the diagnosis of seizures and pseudoseizures. Neurolog}^- 2000: 54: 227-9.

14.    Gubermann A. Psychogenic pseudo-seizures in non-epileptic patients. Can J Psychiatry 1982; 27:401-4.

15.    Hamilton J Campos R. Creed F.

A m ięty, depressicm and managetnem

^rT^JTT'63