DSC01356

cję współczesnego pisarza. Cała ogromna przeszłość Grecji, Rzymu, Bizancjum, Persji, Indii, Chin, Europy i Meksyku okazuje się tradycją rodową mieszańców. Wielokrotne podróże w czasie, które odbywa w swej wyobraźni podmiot literacki wszystkich powieści, likwidują wymiar chronologii. Drogę w głąb przeszłości można odbywać niejeden raz i nie w jednym kierunku. Nieoczekiwane analogie pozwalają przeskakiwać całe wieki; wiemy, że można wyprawić się nawet w przyszłość. Historia okazuje się synchronicznie uporządkowanym skarbcem, z którego nic nie ubywa, nic nie opada na dno raz na zawsze. Wszystko może być w nim jednakowo dostępne, obecne, ocalone przed bezlitosnym przemijaniem, bo trwa w umyśle Narratora Głównego.

Pytanie o genezę, o źródła, o pochodzenie, rodowód — im bardziej staje się jawne, im wyraźniej formułowane, tym bardziej — paradoksalnie — wypiera z powieści Parnickiego hiatoryzm. Zastępuje historię tradycją, selekcjonuje i interpretuje przeszłość przez odniesienie do współczesnego układu wartości. Jest to nieuchronna konsekwencja nasilania się au-tobiografizmu i ujawnienia literackości powieściowego świata. Wyobraźnia pisarza okazuje się decydującym kryterium, ostateczną instancją, podstawowym prawem. Wiemy, że „chrystologia pisarstwa” wymyślona przez Parnickiego określa pracę powieściopisarza historycznego jako wskrzeszanie, odtwarzanie

przeszłości. Koncepcja bohatera mieszańca, kleń rka, intelektualisty (będącego pierwszoosobowym narratorem kolejnych powieści, w którego wciela się Narrator Główny, stylizowany autobiograficznie) pozwala Parnickiemu tak wskrzeszoną, zrekonstruowaną historię pokazać jako duchowy rodowód współczesnego pisarza.

TEATR

Teatr i wiele związanych z nim pojęć, jak „utwór dramatyczny”, „spektakl”, „aktor”, „reżyser”, „rola”, „gra”, „maska”, „kostium”, „tragedia”, „komedia” — znajdujemy przede wszystkim w obrębie rzeczywistości przedstawionej w powieściach, ale i w pozaliterackiej refleksji pisarza, jako jedno z wyobrażeń obecnych w jego świadomości twórczej. (Analogiczną sytua-« cję obserwowaliśmy przy temacie rodowodu.)

W zakresie stylu odpowiednikiem teatralności jest oczywiście dialog.

W płaszczyźnie świata przedstawionego teatr pojawia się po prostu jako przedmiot zainteresowania bohaterów. Kilku z nich to autorzy dramatów jak Z. Bohaterami Parnickiego są przecież także Marł owe, Szekspir, Terencjusz, Mickiewicz jako autor Dziadów i Słowacki jako autor Kordiana. Pamiętamy, jakie znaczenie miały spektakle mimiczne w „Zabij Kleopatrą”,    i

a inscenizacje sztuk Szekspira w „Innym życiu Kleopatry” i Palcu zagrożenia. Hamlet, królewicz duński, pojawia się w Nowej baśni naj-