DSC01625

Zagubiona córka bogini Demeter

r1fcL« pmfpaj Bóg śmierci, miał zabroniony vuęp na Olimp i ni w ciemnym pałacu głęboko pod ziemią. Pewnego dnia tnnirti góztei na terenie Grecji twego brata Dzeusa, któremu oświadczył:

_ Zakochałem się w twojej siostrzenicy Persefonie, córce Dc-meter. Czy mogę się z mą ożenić?

£)jtern bał iię, że obrazi Hadcaa, jcili powie: „Nic! Co za okropny pomysł!" Bał się też, źc obrazi Demeter, jeśli powie: „A dlaczego by nic?” Więc zamiast powiedzieć Hadesowi wyraźnie „tak” albo „nie”, tylko mrugnął do niego porozumiewawczo.

To mrugnięcie całkowicie Hadesowi wystarczyło. Udał się do miejscowości Kołonos pod Atenami, gdzie właśnie Persefona zbierała wiosenne kwiaty, niebacznie oddalając się od swych towarzyszek, porwał ją i uwiózł swym rydwanem podobnym do karawanu. Persefona zaczęła krzyczeć, ale zanim jej przyjaciółki nadbiegły, już znikła i nie pozostał po niej żaden ślad, prócz rozrzuconych stokrotek i bławatków. Na wieść o tym, jej zrozpaczona matka, bogini Demeter, przebrała się za staruszkę i wędrowała po całej Grecji, szukając Persefony. Dziewięć dni tak chodziła nie jedząc i nie pijąc, a że nikt jej żadnej wiadomości o górce nie udzielił, postanowiła wracać do Aten. W pobliskim Klcuzys)micjscowy król i królowa serdecznie się do niej odnieśli proponując jej, aby została niańką najmłodszego z książąt, i częstując kleikiem jęczmiennym. Właśnie gdy go spożywała, nadbiegł najstarszy g książąt, imieniem Trypcołemos,j który doglądał królewskich krów.

—    Jeżeli iię nie mylę — powiedział — szanowna pani jest boginią Demeter. Obawiam kię, że przynoszę złą nowinę. Mój brat Ku be!ot karmił władnie nasze Świnic niedaleko itąd w Kolonosie, gdy nagle usłyszał tętent kopyt i ujrzał pędzący rydwan, a w mm króla w czarnej zbroi oraz przerażoną dziewczynę, która bardzo przypominała pani córkę Persefonę. 1 na oczach mojego brata ziemia się rozstąpiła, a rydwan zjechał w jej głąb. Wszystkie nasze świnie też tam wpadły i straciliśmy je na zawsze, bo ziemia się za mmi zawarła.

Demeter domyślała się, że owym królem w ciemnej zbroi był nie kto inny jak Hades. Ale chcąc się upewnić zapytała o to Słońca, które widzi wszystko, a przedtem jeszcze zapewniła sobie pomoc HekatCg Bogini Czarów. Słońce uchyliło się od odpowiedzi, więc Tlekate zagroziła mu, że jeśli nic nic wyzna, to za karę będzie każdego dnia zachodziło w samo południe, i dodała, że już ona to załatwi. Wówczas przyparte do muni Słoócc wyznało:

—    Tak, to był w istocie król Hades!

—    Mój brat Dzeus na pewno maczał w tym palce! — wykrzyknęła ze złością Demeter, gdy to usłyszała. — już ja mu pokażę!

Nic wróciła na Olimp, ale znów zaczęła wędrować po całej Grecji, nakazując drzewom, aby przestały dawać owoce, i trawom, aby przestały rosnąć pozbawiając bydło paszy. Gdyby tak miało trwać dłużej, na pewno wszyscy ludzie poumieraliby z głodu; wtedy Dzeus nakłonił Herę, żeby wyprawiła po tęczy na ziemię swego gońca/frisp z liścikiem do Demeter treści następującej: „Droga SiostrtSfzastanów się, co robisz, i spraw, żeby wszystko znów zaczęło rosnąć”. Ale ponieważ Demeter w ogóle na to nie zareagowała, Dzeus wysłał do niej Posejdona, Hestię, a nawet samą Herę, którzy kolejno próbowali przekupić ją różnymi wspaniałymi prezentami. Lecz Demeter burknęła tylko:

—    Zabierzcie to wszystko! Palcem nie kiwnę, póki moja córka do mnie nie wróci!

Więc Dzeus wysłał Hermesa, aby rzekł Hadesowi: „Jeśli zaraz nie wypuścisz tej dziewczyny, wszyscy będziemy zrujnowani!” Polecił też Hermesowi, aby powiedział Demeter: „Persefona wróci do ciebie, o ile jeszcze nie skosztowała Pokarmu śmierci*'

A ponieważ uwięziona w Świecić Podziemi Persefona nie chciała niczego brać do ust, nawet kruszynki chłeba, Hades nie bardzo