DSC02036 (8)

Termin budownictwo tradycyjne (a) określa metodę wznoszenia budynków polegającą na tym, że wszystkie podstawowe czynności budowlane wykonywane są na placu budowy. Ściany nośne wykonuje się z elementów drobnowymiarowych (cegieł lub pustaków), przeznaczonych do układania ręcznego. Układ ścian nośnych jest najczęściej podłużny. Stropy wykonywane są z cegieł lub pustaków na belkach stalowych oraz żelbetowych. Prace wykończeniowe wykonywane są również w całości na placu budowy. Ten typ budownictwa charakteryzuje duża pracochłonność, długi cykl produkcyjny i sezonowość prac.

Budownictwo tradycyjne udoskonalone (b) jest unowocześnionym budownictwem tradycyjnym. Układ konstrukcyjny jest również najczęściej podłużny, ale zamiast drobnych elementów stosuje się większe (np. dyle z gazobetonu), oraz elementy wykonywane poza miejscem budowy, dostarczane jako prefabrykaty gotowe do montażu (nadproża, stropy, elementy dachowe, elementy klatek schodowych). Stosowanie prefabrykatów powoduje skrócenie cyklu budowy i umożliwia obniżenie kosztu. Wykończenie budynku nie odbiega od stosowanego w technologii tradycyjnej.